Harrold (33) en Myrthe (31) werken allebei voluit, hebben een gemiddeld loon en leiden een normaal bestaan. Ze hebben samen een bruto jaarinkomen van €60.000, wat op papier voldoende zou moeten zijn voor een stabiele toekomst. Toch leven ze van salaris naar salaris in een klein appartement met twee slaapkamers in Utrecht, waar ze €2000 per maand aan huur betalen. “Het is gewoon belachelijk hoeveel geld we elke maand uitgeven aan iets dat nooit van ons wordt,” zegt Harrold met frustratie.
Wat hen het meest dwarszit, is dat ze ondanks hun inspanningen nergens naartoe kunnen. Ze willen graag een huis kopen, maar daarvoor hebben ze een hypotheek van minimaal €350.000 tot €400.000 nodig. Met zo’n hypotheek zouden hun maandelijkse kosten rond de €1478 liggen, wat aanzienlijk lager is dan hun huidige huur. Toch wordt zelfs een hypotheek van €250.000 hen geweigerd. “Het lijkt wel of je als rijk moet worden geboren om een eigen huis te kunnen kopen,” zegt Myrthe verbitterd.
Hoe zit het systeem in elkaar? Banken lijken het prima te vinden dat Harrold en Myrthe elke maand €2000 aan huur betalen, maar ze willen geen lening verstrekken die lagere maandlasten heeft. Terwijl ze al vaak genoeg hebben laten zien dat ze die €2000 elke maand zonder problemen kunnen ophoesten, krijgen ze te horen dat ze niet ‘financieel stabiel genoeg’ zijn voor een hypotheek. “Wat moet je dan nog meer doen om als stabiel te worden gezien?” vraagt Harrold zich hardop af. “We werken fulltime en betalen maandelijks die hoge huur, maar een koophuis lijkt onbereikbaar?”
Het probleem ligt in een oneerlijk systeem dat gewone mensen buitensluit. Terwijl beleggers en rijke investeerders zonder moeite huizen opkopen om vervolgens voor hoge prijzen te verhuren, komen jongere werkenden zoals Harrold en Myrthe steeds voor gesloten deuren te staan. “Het lijkt wel alsof ze willen dat we blijven huren,” zegt Harrold opgefokt. “Dit land is vooral ingesteld op het verrijken van de vastgoedsector, niet op het helpen van gewone burgers.”
Het wrange is dat een koopwoning voor Harrold en Myrthe niet alleen voordeliger zou zijn, maar ook meer zekerheid zou geven. Ze zouden dan hun geld kunnen stoppen in iets wat uiteindelijk van hen is, in plaats van alles naar de verhuurder te laten gaan. Door onwerkbare regels en torenhoge prijzen blijven ze echter gevangen zitten in een situatie die sparen moeilijk maakt. “Hoe komen we ooit aan de benodigde €50.000 eigen inbreng als al ons geld naar de huur gaat?” vraagt Myrthe zich af.
Ondertussen blijven politici mooie beloftes maken over het oplossen van de woningcrisis, maar er verandert niks wezenlijks. “Ze beweren dat ze bouwen voor starters, maar daar merken wij helemaal niks van,” zucht Harrold. “Nieuwe bouwprojecten mikken op hogere inkomens of beleggers.” In plaats van betaalbare koopwoningen te creëren, lijkt de focus van de overheid meer bij het beschermen van banken en grote vastgoedinvesteerders te liggen.
Blijven huren zorgt er bovendien voor dat Harrold en Myrthe alleen maar dieper in de problemen komen. De huur blijft stijgen terwijl de lonen nauwelijks meegroeien. Ze zijn bang dat ze uiteindelijk gedwongen worden om hun geliefde stad Utrecht te verlaten, waar ze werken en een sociaal leven hebben opgebouwd. “We worden uit onze eigen stad geduwd,” zegt Myrthe met verbittering.
Hoe kan het dat in een welvarend land als Nederland, twee hardwerkende mensen geen eenvoudige woning kunnen kopen? Wat gebeurt er als zelfs mensen met een gemiddeld inkomen geen betaalbare koopwoning kunnen vinden? “Het voelt alsof we worden gestraft omdat we geen rijke ouders hebben die ons financieel kunnen steunen,” zegt Harrold fel. “De huizenmarkt is een elitaire aangelegenheid geworden waarin gewone mensen geen enkele kans maken.”
Wat denk jij, als lezer? Moeten we gewoon accepteren dat jonge werkenden zonder externe hulp geen eigen toekomst kunnen opbouwen? Of is er dringend behoefte aan fundamentele veranderingen vanuit de overheid? Eén ding is duidelijk: als het zo doorgaat, groeit er een generatie op die buitengesloten wordt. Het is tijd dat de politiek wakker wordt, voordat mensen zoals Harrold en Myrthe er helemaal klaar mee zijn. Want hoelang kun je blijven hopen op iets wat alleen maar verder buiten bereik raakt?
