Harrold (33) en Myrthe (31) werken allebei fulltime en hebben een gemiddeld inkomen, maar het lijkt niet genoeg om echt vooruit te komen. Ze verdienen samen €60.000 bruto per jaar, wat in theorie voldoende moet zijn om een solide toekomst op te bouwen. Toch leven ze van maand tot maand in een bescheiden tweekamerappartement in Utrecht, waarvoor ze maandelijks €2000 neertellen. “We geven elke maand belachelijk veel geld uit aan iets dat nooit van ons wordt,” deelt Harrold zijn frustratie.
Wat hen vooral ergert, is dat ze ondanks al hun inspanningen geen stap verder komen. Hun droom is om een huis te kopen, maar hiervoor hebben ze een hypotheek van minstens €350.000 tot €400.000 nodig. Met zo’n lening zouden hun maandlasten rond de €1478 liggen, veel lager dan wat ze nu elke maand aan huur betalen. Echter, zelfs voor een lagere hypotheek van €250.000 worden ze resoluut afgewezen. “Je moet blijkbaar met een zilveren lepel in de mond geboren zijn om een huis te kunnen kopen,” merkt Myrthe met enige bitterheid op.
Het is een kromme situatie; banken vinden het helemaal prima dat Harrold en Myrthe elke maand €2000 voor huur neertellen, maar willen geen lening geven met lagere maandlasten. Hoewel ze duidelijk in staat zijn om €2000 te betalen, worden ze toch als niet ‘financieel stabiel genoeg’ beschouwd voor een hypotheek. “Hoeveel stabiliteit moeten we nog laten zien?” vraagt Harrold zich hardop af. “We hebben allebei een fulltime baan en betalen elke maand een klein fortuin aan huur, maar we zijn blijkbaar niet kredietwaardig genoeg voor een koopwoning.”
Het probleem is diep geworteld in een scheef systeem dat gewone mensen buiten spel zet. Terwijl investeerders met gemak vastgoed opkopen om tegen hoge prijzen te verhuren, krijgen jongere werkenden zoals Harrold en Myrthe keer op keer nul op het rekest. “Ze willen gewoon dat we blijven huren,” zegt Harrold boos. “Het is duidelijk dat dit land voornamelijk bezig is met het spekken van de portemonnee van grote vastgoedmagnaten, en niet met het steunen van gewone burgers.”
Het ironische is dat een eigen huis voor Harrold en Myrthe niet alleen minder geld zou kosten, maar ook meer zekerheid zou geven. Ze zouden eindelijk kunnen sparen voor iets dat echt van hen is, in plaats van hun geld rechtstreeks naar een verhuurder te sturen. Maar door bizarre regels en torenhoge huizenprijzen blijven ze vastzitten in een situatie waarin sparen onmogelijk is. “Hoe kunnen we ooit die vereiste €50.000 eigen inleg realiseren als al ons geld op gaat aan huur?” vraagt Myrthe zich af.
Ondertussen blijven politici mooie woorden spreken over het aanpakken van de woningcrisis, maar in de praktijk verandert er weinig. “Ze zeggen dat ze bouwen voor de starters, maar wij merken er niets van,” verzucht Harrold. “De nieuwbouwprojecten lijken vooral gericht op mensen met hogere inkomens of op investeerders.” In plaats van betaalbare koopwoningen te creëren, lijkt het er sterk op dat de overheid vooral bezig is met het beschermen van de belangen van banken en grote vastgoedondernemers.
De situatie wordt er niet beter op: als Harrold en Myrthe blijven huren, kunnen ze niets opbouwen en lopen hun kosten alleen maar op. Huren stijgen namelijk voortdurend, terwijl de lonen amper mee groeien. Ze vrezen dat ze uiteindelijk gedwongen worden om Utrecht te verlaten, de stad waar ze werken en hun sociale netwerk hebben opgebouwd. “Het voelt alsof we uit onze eigen stad worden verdreven,” zegt Myrthe met teleurstelling.
Het roept de vraag op: hoe kan het dat zelfs in een welvarend land als Nederland, mensen die hard werken, zoals Harrold en Myrthe, niet eens de kans krijgen om een eenvoudig huis te kopen? Waar gaat dit naartoe als zelfs mensen met een normaal inkomen geen betaalbare optie meer hebben? “Het lijkt bijna alsof we gestraft worden omdat we geen rijke ouders hebben om ons te ondersteunen,” zegt Harrold verontwaardigd. “De huizenmarkt is veranderd in een elitair spel waarin gewone mensen geen kans maken.”
Wat denk jij als lezer? Moeten we dit zo blijven accepteren? Moeten we ons erbij neerleggen dat jonge werkenden geen toekomst op kunnen bouwen zonder externe hulp? Of is het tijd dat de overheid ingrijpt en drastische veranderingen doorvoert? Eén ding is zeker: als dit zo doorgaat, zal een hele generatie zich buitengesloten voelen. Het is de hoogste tijd dat de politiek wakker wordt, voordat mensen zoals Harrold en Myrthe volledig afhaken. Want hoeveel langer kun je blijven hopen op iets dat steeds onbereikbaarder lijkt?
