Wouter zit vast op de woningmarkt
Wouter, 34 jaar, is het zoeken naar een fatsoenlijke woning spuugzat. Samen met zijn vriendin struint hij al bijna twee jaar Funda en makelaars af. Telkens als ze denken beet te hebben, is het huis alweer weg of schiet de prijs omhoog. “Je doet je best, maar je loopt achter de feiten aan,” zegt hij vermoeid. Het voelt voor hem alsof er voortdurend één stapje voor hem uit wordt gelopen.
Lege kamers tegenover krappe appartementen
Wat hem het meest steekt? Dat veel gepensioneerden in ruime gezinswoningen blijven wonen. Vaak met z’n tweeën in een huis met meerdere slaapkamers en een tuin waar nog amper iets mee gebeurt. Ondertussen zitten jonge stellen zoals Wouter en zijn vriendin klem in een klein appartement zonder uitzicht op iets groters. “Het voelt gewoon scheef,” vertelt hij. “Jarenlang wonen in een huis dat te groot is, terwijl wij geen kant op kunnen. Die ruimte staat in feite stil.”
Een markt die muurvast lijkt te zitten
Zijn verhaal staat niet op zichzelf. Vrienden en kennissen vertellen hetzelfde: noodgedwongen bij ouders inwonen, met kleine kinderen in een te krappe huurwoning of elke bezichtiging eindigen als nummer tien op de lijst. Wouter ziet twee oorzaken die elkaar versterken: er worden te weinig nieuwe huizen gebouwd én er is te weinig doorstroming omdat ouderen hun grote woningen blijven bezetten. “Je merkt gewoon dat er bijna geen beweging is,” zegt hij. “De markt staat op slot.”
“Laat mensen doorstromen naar passend wonen”
Wouter vindt dat er sneller ruimte moet vrijkomen. Volgens hem is het logisch als ouderen verhuizen naar een woning die beter past bij hun levensfase. “Waarom drie lege kamers aanhouden als je ze niet gebruikt? Het is zonde van de ruimte,” zegt hij. Hij snapt dat verhuizen beladen kan zijn, zeker als een huis vol herinneringen hangt. “Maar ergens moet je eerlijk zijn: als niemand een stap zet, verandert er ook niks.”
Over prikkels en stevige maatregelen
Hij beseft dat je mensen niet zomaar kunt verplichten hun huis uit te gaan, maar vindt wel dat de overheid veel steviger mag sturen. Denk aan fiscaal voordeel voor gepensioneerden die naar kleiner of gelijkvloers verhuizen. “Maak het gewoon heel aantrekkelijk,” oppert hij. “Regel belastingvoordelen, lagere overdrachtsbelasting of een verhuisbonus. Dan gaan meer mensen het serieus overwegen.” Volgens Wouter kan zo’n beleid de doorstroming op gang brengen en tegelijk de vraag naar compacte, levensloopbestendige woningen aanjagen.
Effect op bouw en banen
Meer vraag naar kleinere, toegankelijke woningen zorgt volgens hem voor een positieve impuls in de bouw. Projectontwikkelaars krijgen dan een duidelijk signaal: bouw niet alleen grote gezinswoningen, maar ook genoeg passende alternatieven voor ouderen. Dat levert niet alleen extra huizen op voor starters en jonge gezinnen, maar kan ook werkgelegenheid creëren. “Als je de juiste woningen aanbiedt, komt de rest vanzelf in beweging,” denkt hij.
Begrip voor emoties, maar ook voor het grotere plaatje
Een vriend van Wouter bezichtigde onlangs een woning van een ouder stel dat al jaren geen kinderen meer thuis heeft, maar niet wil verhuizen vanwege de herinneringen. Wouter snapt dat, echt. Tegelijkertijd hoopt hij dat mensen het bredere belang zien. “Het gaat niet alleen om vierkante meters, maar om eerlijk verdelen,” zegt hij. “Iedereen verdient een kans op een fijn thuis. Nu lopen te veel jongeren vast omdat er te weinig wordt doorgegeven.”
Geen strijd, wel eerlijkheid
Wouter benadrukt dat hij geen conflict zoekt met ouderen. Wat hem betreft draait het om eerlijk beleid dat doorstroming normaal maakt in plaats van uitzonderlijk. “Ik gun iedereen z’n plek,” zegt hij. “Maar het idee dat je voor altijd in hetzelfde huis blijft, hoe groot of leeg het ook is, helpt de woningmarkt niet. Met de juiste prikkels en opties komt er ruimte vrij voor de volgende generatie.” Volgens hem is dat de enige manier om een vastgelopen markt weer in beweging te krijgen.
