Als vader die afhankelijk is van een uitkering, was de aankoop van een fatbike een grote stap. Eigenlijk, als ik eerlijk ben, ging het mijn financiële grenzen te boven. Toch was het voor mij essentieel dat mijn zoon, Hamza, die geweldige ervaring van vrijheid zou krijgen. Dus begon ik met het opzijzetten van een klein bedrag per week. Ik liep parken en fietspaden af, op zoek naar statiegeldflessen en -blikjes.
Het was niet makkelijk en soms behoorlijk vermoeiend, maar telkens als ik dacht aan de blik in Hamza’s ogen, vond ik weer de moed om door te gaan. Iedere ingezamelde euro bracht ons een stukje dichter bij de benodigde som.
Eindelijk brak de dag aan dat we genoeg gespaard hadden, en samen kochten we de fatbike. Hamza’s gelukkige gezicht, dat was echt onbetaalbaar. Voor hem was het niet alleen maar een cadeau; het vertegenwoordigde het resultaat van volharding en toewijding. Hij realiseerde zich dat deze fiets een symbool was van zijn groeiende autonomie.
Nieuwe Wetgeving en Zorgen
Nu speelt er echter iets heel anders. Er zijn geruchten dat de overheid plannen heeft om een minimumleeftijd in te stellen voor fatbike-gebruikers. Deze mogelijke regel beangstigt me, want die vrijheid die Hamza ervaart, zou zo maar in gevaar kunnen komen. Als de nieuwe wet doorgaat, mag hij wellicht niet meer fietsen, maar moet hij de bus nemen. Het doet pijn om te bedenken dat zijn vrolijke fietsmomenten zouden kunnen verdwijnen.
Zijn fatbike betekent zoveel voor hem – het is meer dan alleen een vervoermiddel. Het is een manier waarop hij onafhankelijkheid en verantwoordelijkheidsgevoel leert. Het idee dat dergelijke waardevolle lessen verloren zouden kunnen gaan door regelgeving die niet naar specifieke situaties kijkt, baart me zorgen. Waarom zou een regel alles en iedereen over één kam willen scheren?
Ik begrijp dat veiligheid zeer belangrijk is en dat het gebruik van fatbikes ongelukken heeft veroorzaakt. Maar Hamza rijdt altijd met zorg en we hebben de verkeerswetten nauwkeurig doorgenomen. Waarom zouden kinderen als hij onder de fouten van anderen moeten lijden? Het voelt alsof er geen rek is voor kinderen die werkelijk wel verantwoord kunnen fietsen.
Onze familie heeft maar beperkte middelen, dus hem dagelijks met de auto naar school brengen is geen optie voor ons. Het openbaar vervoer is er uiteraard, maar Hamza geniet zo veel meer van zijn fietstocht. Als hij straks langer onderweg is of ergens in de regen op de bus moet staan wachten, voelt dat als een vermindering van zijn vrijheid.
De regels rondom fatbikes lijken steeds strikter te worden, zonder ruimte voor uitzonderingen en vertrouwen in ouders. Hamza heeft laten zien dat hij zijn verantwoordelijkheden serieus neemt. Dat zou moeten worden aangemoedigd, niet ontmoedigd. Regels die zulke initiatieven in de weg staan, maken het ouders lastiger om deze waarden door te geven.
Aan het eind van de dag wil ik mijn kinderen leren wat verder gaat dan alleen regeltjes: onafhankelijke besluitvorming, respect voor anderen en zinvolle verantwoordelijkheden. De overheid zou ouders het vertrouwen moeten geven dat we de juiste keuzes maken voor onze kinderen.
De potentiële wetswijziging laat me inzien dat onze samenleving vaak de jeugd te veel beperkt. Beleid zou verder moeten kijken dan zomaar regelgeving en mogelijkheden scheppen voor de persoonlijke ontwikkeling van zelfstandige en verantwoordelijke kinderen.
