Margriet is 38, moeder van twee jongens van vier en zes. Ze is dol op haar kinderen en dat laat ze merken – letterlijk.
Elke ochtend en avond krijgen haar zoons een kus. Niet op het voorhoofd of de wang, maar gewoon recht op de mond.
Voor Margriet is dat liefdevol, teder en volkomen normaal. Maar niet iedereen in haar omgeving denkt daar zo over.
“Waarom zouden we daarmee stoppen?”
Ze doet het al sinds de geboorte. Toen waren het zachte babykusjes. Nu zijn het korte, spontane momentjes van genegenheid.
Maar haar vriendinnen kijken er steeds vaker vreemd van op. “Dat doe je toch niet meer als ze vier zijn?”
Margriet snapt de ophef niet. “Waarom zou liefde ineens afstandelijk moeten worden zodra je kind groter is? Dat is pas raar.”
Ze vindt het juist verdrietig dat er een leeftijd zou zijn waarop je als moeder moet stoppen met tederheid.
“We zijn geen Amerikanen”
Volgens Margriet is het een cultuurprobleem. “In Nederland is lichamelijke genegenheid al snel ongemakkelijk. Alles moet zo nuchter, zo zakelijk.”
In andere landen is het volkomen normaal dat ouders hun kinderen kussen. “We doen hier alsof het meteen iets geks is.”
Ze noemt het preutsheid in de overdrive. “Eerst zeggen we dat kinderen meer liefde nodig hebben, maar dan mag het ineens niet meer fysiek.”
Oordelen zonder context
Haar vriendinnen vinden het “te intiem”. Zelfs familieleden hebben opmerkingen gemaakt. “Ik zou ‘te close’ zijn met mijn kinderen.”
Margriet wordt daar boos van. “Alsof ik iets verkeerds doe omdat ik mijn kinderen durf te knuffelen en te kussen.”
Ze vindt het hypocriet. “Kinderen mogen urenlang op een scherm staren, maar een moederzoen op de mond is dan ineens grensoverschrijdend?”
Seksualisering van het normale
Voor Margriet gaat het verder dan opvoeding. Ze ziet het als symptoom van een samenleving die alles seksualiseert – zelfs moederliefde.
“We kunnen geen liefdevolle aanraking meer zien zonder er iets verdachts achter te zoeken. Dat is pas ziek.”
Ze zegt: “Een kus op de mond van je kind is geen seksuele handeling. Het is een teken van vertrouwen en geborgenheid.”
“Mijn kinderen bepalen dit mee”
Volgens Margriet komt het initiatief vaak van de jongens zelf. “Ze zeggen: mama, kusje, en dan doen we dat. Niks raars aan.”
Als ze het niet meer willen, houdt het op. Maar tot die tijd weigert ze zich aan te passen aan wat “anderen vinden”.
“Ik ben hun moeder, niet hun PR-manager. Mijn opvoeding draait niet om wat anderen comfortabel vinden.”
Schaamte is aangeleerd
Margriet denkt dat veel mensen zélf een kille opvoeding hebben gehad. “Geen knuffels, geen warmte, alles moest stoer en sterk.”
“En nu projecteren ze die afstandelijkheid op anderen, omdat ze nooit anders hebben geleerd.”
Zij pakt het juist anders aan. “Mijn kinderen groeien op met veiligheid en liefde. Dat is iets om trots op te zijn.”
Geen ruimte voor twijfel
De kritiek raakt haar niet meer. “Ik ben moeder, geen robot. Als mijn zoons me een kus willen geven, krijgen ze die.”
Wie dat niet snapt, moet vooral wegblijven. “Ik pas me niet aan omdat een buurvrouw of vriendin raar kijkt.”
Volgens haar moeten we ons niet afvragen of haar gedrag raar is, maar waarom zóveel mensen het blijkbaar niet meer normaal vinden.
Een grens die nergens staat
Margriet krijgt vaak de vraag: “Tot welke leeftijd blijf je dit doen?” Haar antwoord is helder: “Tot het voor ons niet meer goed voelt.”
Ze legt geen arbitraire grens op van vier, zes of acht jaar. “Liefde kent geen leeftijdsgrens, alleen wederzijds respect.”
Als haar zoons ooit zeggen dat ze het niet meer willen, stopt het. Maar niet omdat de buitenwereld het ongemakkelijk vindt.
Wat vindt de lezer?
Is Margriet een liefdevolle moeder in een kille wereld, of negeert ze sociale grenzen die er wél zouden moeten zijn?
Moet ouderliefde begrensd worden door de mening van anderen, of door het gevoel tussen ouder en kind? Wat vind jij?
