Uit eten bij een sterrenrestaurant: “Pieter-Paul en ik vinden het heerlijk om uit eten te gaan. We kiezen vaak voor een plek uit de Michelin-selectie, want dan weet je dat het top is,” vertelt Rozemarijn. “Onze jongste meiden van 3 en 5 blijven dan thuis met de oppas. Ze zijn niet zo dol op een zevengangenmenu en bijpassende wijnen, dus wij maken er samen een avondje van. Plus, het is fijn om weer eens met zijn tweeën op pad te zijn. Terwijl de kleintjes genieten van een pizza met de oppas, genieten wij van culinair hoogstandjes. Zo is iedereen gelukkig.”
Heerlijke complimenten
De meiden vinden het leuk om met de oppas te blijven, maar willen steeds vaker mee uit eten. “Kids van hun leeftijd in een chic restaurant? Dat lijkt ons nog niks, maar voor een lunch mogen ze best mee. Pieter-Paul en ik nemen dan elk twee gerechten en de meiden smikkelen gezellig mee. Tot nu toe ging dat prima. Onlangs kregen we zelfs complimenten van andere gasten omdat ze zo keurig mee aten.”
Fristi en kleurplaten
Niet alles gaat op rolletjes. “Onze oudste was laatst vreselijk chagrijnig zodra we een eetcafé binnenkwamen. Ze vond niets goed genoeg en noemde het ‘een stom restaurant’. Pieter-Paul en ik wilden het liefste verdwijnen, maar de serveerster maakte het goed met een Fristi en een kleurplaat. Ze kalmeerde en we konden rustig eten. Niemand had er echt last van.”
Onvriendelijke blikken
Laatst ging het mis in een bistro. “Met speelgoed en iPads kwamen we binnen. We merkten de boze blikken van anderen. ‘Waarom kijkt die mevrouw zo boos?’, vroeg onze oudste te hard. Een dame keek ons streng aan. Ik probeerde vriendelijk terug te lachen, maar ze wendde haar hoofd af en begon te fluisteren. Wat een zuur gezicht, dacht ik nog.”
Niet welkom
Rozemarijn en haar familie voelden zich al snel ongewenst. “Ook de bediening had er geen zin in. Zelfs een dure fles wijn van 95 euro kopen hielp niet; ze wilden geen speciaal kindergerecht maken. ‘Zo doen we het hier niet. Kijk maar op de kaart.’ Uiteindelijk bestelden we dan maar iets, maar de kids vonden het niet lekker en begonnen te huilen.”
Ondanks vele pogingen om de kinderen stil te krijgen, bleef het chaos. “Eerst huilen, toen schreeuwen, en uiteindelijk lagen ze op de grond te rollen. Niets hielp. Pieter-Paul nam hen mee naar de gang, terwijl ik nog probeerde friet te bestellen. Toen gebeurde er iets ondenkbaars… ‘Mevrouw, de andere gasten hebben last van uw kinderen. We hebben uw rekening klaar. U kunt de rest meenemen,’ zei een kelner bot. Met trillende handen legde ik geld neer, pakte de wijn en verliet boos het restaurant.”
Excuses van het restaurant
De volgende dag belde het restaurant met excuses. “De eigenaar vertelde wat er was voorgevallen en dat er klachten van andere gasten waren gekomen, maar dat we nooit zo het restaurant hadden mogen verlaten. Hij bood ons een terugbetaling aan en een diner voor twee als compensatie. Dat vonden we een nette en correcte manier om het goed te maken.”
