Roos is 35 en als alleenstaande mama is het knap lastig om financieel rond te komen. Ze werkt in deeltijd en haar inkomen is minimaal, dus elke maand is een uitdaging om de rekeningen betaald te krijgen. Dit jaar plant de school van haar kinderen een uitstapje. Haar zoon gaat naar een themapark en haar dochter naar een natuurgebied. Het prijskaartje? Vijftig euro per kind. Dat is voor sommigen te doen, maar voor Roos is het een flinke opgave.
Ze moet prioriteiten stellen: rekeningen, eten, en de basisbenodigdheden voor haar kinderen komen eerst. Extraatjes als schoolreisjes passen simpelweg niet in het budget. Ze herinnert zich nog goed hoe enthousiast haar kinderen waren toen ze hoorden over het schoolreisje. Maar nu heeft ze een knoop in haar maag omdat ze hen toch weer teleur moet stellen.
Roos doet haar best voor haar gezin, maar in dit soort situaties twijfelt ze over van alles. Wat zouden de andere ouders denken? Krijgen haar kinderen een stempel omdat ze de kosten niet kan dragen? Hoewel zij weet dat ze niet de enige ouder met deze uitdaging is, voelt het vaak wel zo.
Het zou vanzelfsprekend moeten zijn dat haar kinderen, net als hun klasgenootjes, zorgeloos van zulke ervaringen kunnen genieten. Maar de realiteit dwingt haar keer op keer om te dealen met financiële beperkingen. Roos heeft overwogen om de school te vragen of ze in termijnen mag betalen of of er misschien hulp beschikbaar is, maar de schaamte is te groot. Ze wil zich niet blootstellen aan mogelijke oordelen van anderen.
Mensen hebben snel een mening. Waarom werkt ze maar parttime? Waarom bouwt ze geen spaargeld op? Niemand ziet haar worsteling om elke maand weer rond te komen. Het gaat niet alleen om geld, maar ook om de trots die je verliest als je niet kunt geven wat anderen vanzelfsprekend vinden.
Op zoek naar oplossingen
Terwijl de tijd doorgaat, blijft Roos peinzen aan de keukentafel. Hoe kan ze aan haar kinderen vertellen dat er geen budget is voor het schoolreisje? Ze wil hun geen zorgen geven over het huishoudbudget, maar de werkelijkheid verbergen is ook niet de oplossing. Dit zijn de meest hartverscheurende momenten; het niet vervullen van iets waar haar kinderen zich zo op verheugen, maakt alles nog lastiger.
Met een diepe zucht probeert Roos een oplossing te vinden. Ze wil haar kinderen gelukkig maken en zorgen dat ze mee kunnen naar het uitstapje. Maar hoe? Misschien moet ze toch proberen om hulp te vragen, hoe moeilijk dat ook is. Om teleurstelling te voorkomen, moet ze een manier vinden om het geld bij elkaar te sprokkelen.
Het ontbreken van begrip voor haar situatie maakt alles nóg moeilijker. Mensen zien niet hoeveel moeite ze doet en hoe krap de ruimte is voor extra’s. Een onverwachte uitgave als deze, ook al lijkt het klein voor anderen, betekent een enorme inspanning voor haar.
Ondanks alles is Roos vastberaden om niet op te geven. Haar kinderen verdienen het om met hun klasgenoten mee te genieten. Misschien kan ze op een creatieve manier bezuinigen of iemand in de familie of vriendenkring vragen om hulp. Ze wil haar kinderen laten zien dat ondanks financiële problemen, liefde en vechtlust ze overal doorheen kunnen helpen.
De uitdaging is groot, maar Roos blijft met vertrouwen zoeken naar manieren om haar kinderen dezelfde kansen te geven als hun leeftijdsgenoten. Ze wil hen meegeven dat, ook al is het leven niet altijd eerlijk, doorzettingsvermogen en niet opgeven van onschatbare waarde zijn. Het is een lastige weg, maar Roos is vastbesloten om haar kinderen hun dromen te laten beleven, al is het maar voor één dag.
