Rozemarijn houdt ervan om met haar man, Pieter-Paul, uit eten te gaan. Ze hebben een voorkeur voor restaurants die in de Michelin-gids staan vermeld, omdat dat meestal kwaliteit garandeert, vertelt ze. Als ze gaan, blijven hun dochters van 3 en 5 jaar thuis met een oppas. “Zo kunnen wij genieten van een uitgebreid zevengangenmenu met bijpassende wijn, terwijl de kinderen en de oppas het gezellig met een pizza hebben. Iedereen tevreden,” lacht Rozemarijn.
De kinderen zijn doorgaans blij met een avondje zonder ouders, maar de laatste tijd vragen ze steeds vaker of ze mee mogen naar het restaurant. “Kinderen op die leeftijd in een sterrenrestaurant gaat ons nog iets te ver,” vervolgt Rozemarijn. “Toch nemen we ze regelmatig mee voor een lunch.” Dan kiezen Pieter-Paul en zij voor een tweegangendiner en eten de kinderen vrolijk mee. Meestal gedragen ze zich keurig en komt het zelfs voor dat andere gasten hen complimenteren over hoe netjes de kinderen zich gedragen aan tafel.
Maar niet elke ervaring is positief. Een keer was hun oudste dochter in een vrij slecht humeur bij binnenkomst in een eetcafé. “Niets was goed genoeg, zelfs het restaurant werd als ‘stom’ bestempeld,” herinnert Rozemarijn zich. Gelukkig schoot het personeel te hulp met een flesje Fristi en een kleurplaat, waardoor de situatie alsnog werd gered zonder dat anderen er veel last van hadden.
Een Ongemakkelijke Ervaring
Bij een recent bezoek aan een kleine bistro ging het echter mis. “Met een tas vol speelgoed en iPads stapten we binnen,” vertelt Rozemarijn. Al snel merkte ze dat andere gasten hen afkeurend aankeken, vooral een oudere dame die met haar gezelschap begon te fluisteren. “Mijn oudste dochter vroeg te luid waarom de dame zo boos keek,” grinnikt Rozemarijn, terwijl ze dacht: wat een chagrijn.
Het was duidelijk dat het personeel ook niet bepaald enthousiast was over hun komst. Ondanks het bestellen van een dure fles wijn, wilde de bediening geen kindvriendelijke gerechten bereiden. “Ze boden ons aan iets van de kaart voor de kinderen te bestellen,” vertelt Rozemarijn teleurgesteld. Helaas vielen de gekozen gerechten niet in de smaak, en de kinderen begonnen luid te huilen.
Alles werd geprobeerd om de kinderen te kalmeren, maar niets leek te werken. Het gehuil veranderde in geschreeuw en vervolgens in op de grond rollen. Pieter-Paul nam hen mee naar de gang in een poging de rust te herstellen. “Ik vroeg opnieuw of er een portie friet gemaakt kon worden,” zegt Rozemarijn wanhopig. Toen gebeurde het onverwachte. Een jongeman van de bediening kwam naar hen toe met de mededeling dat andere gasten zich stoorden aan hun kinderen.
Met een verbijsterde blik hoorde Rozemarijn hoe hun rekening hen werd aangeboden en ze vriendelijk doch dringend verzocht werden te vertrekken. “Verbijsterd en boos, verliet ik het restaurant met de dure wijn in mijn tas,” vertelt ze. De volgende dag ontving Rozemarijn echter een verontschuldigend telefoontje van de eigenaar. Hij gaf aan dat hun vertrek nooit zo had mogen gebeuren, bood excuses aan en ter compensatie kregen ze een terugbetaling van het diner en de wijn, alsmede een uitnodiging voor een diner voor twee.
