Een uitgesproken mening over ouderen achter het stuur
Caroline is 29 en steekt haar mening niet onder stoelen of banken: op hoge leeftijd rijden moet je kritisch bekijken. Ze zegt dat ze heus begrijpt dat je graag mobiel blijft, maar dat verkeersveiligheid altijd voorrang heeft. Volgens haar zijn er simpelweg te veel voorbeelden van situaties waarin oudere bestuurders gevaarlijke momenten veroorzaken. “Op een bepaald punt is het klaar,” vindt ze. Vrijheid is mooi, maar niet ten koste van anderen die ook veilig thuis willen komen.
Waarom ze zich zorgen maakt
Haar standpunt komt niet uit het niets. Caroline vertelt dat ze meerdere keren bijna betrokken raakte bij een aanrijding omdat iemand voor haar onvoorspelbaar reed, traag reageerde of snelheid en afstand verkeerd inschatte. Elke keer blijft dezelfde vraag hangen: waarom accepteren we dit? Ze vraagt zich af waarom iemand van zeventig of tachtig nog per se zelfstandig moet autorijden als de risico’s aantoonbaar groeien.
Herkenbare situaties dichtbij huis
Volgens Caroline kent vrijwel iedereen wel een buur, oom of oma die eigenlijk niet meer goed uit de voeten kan in het verkeer, maar toch blijft rijden. Vaak hoor je dan: “Ach, laat ze toch hun gang gaan.” Maar wat als het misgaat, vraagt ze. Wie draagt dan de gevolgen? Ze begrijpt niet dat er geen strakkere regels of betere controle is, juist om ongelukken te voorkomen en discussies achteraf te vermijden.
Geen aanval op ouderen, wel oog voor realiteit
Ze benadrukt dat haar kritiek niets met leeftijdsdiscriminatie te maken heeft. “Ik ben niet tegen ouderen,” zegt ze, “maar het lichaam verandert. Reactiesnelheid, zicht en gehoor nemen nu eenmaal af naarmate je ouder wordt.” Dat is geen kwestie van wilskracht of karakter, maar van biologie. En daar mag je best eerlijk over zijn, vindt ze. Het erkennen daarvan is geen schande; het is juist verantwoordelijk gedrag richting jezelf en je medeweggebruikers.
Leeftijdsgrens of strengere controles
Wat haar betreft komt er een duidelijke regel: na een bepaalde leeftijd niet meer zelf rijden, of in elk geval veel strengere controles. Nu bestaat er een medische keuring vanaf 75 jaar, maar volgens Caroline is die vaak te oppervlakkig. Ze hoort geregeld dat mensen zonder noemenswaardige toets gewoon doorgaan met rijden. Dan is de vraag natuurlijk: wat is de waarde van zo’n keuring als die niet echt toetst of je nog veilig kunt deelnemen aan het verkeer?
Jaarlijks toetsen op echte rijvaardigheid
Een oplossing die Caroline ziet, is een jaarlijkse check zodra je de 70 passeert. Niet alleen een formuliertje of generieke test, maar een serieuze beoordeling van zicht, gehoor, reactievermogen en praktische rijvaardigheid. Denk aan een korte rit met een examinator, oefeningen in noodsituaties en een objectieve evaluatie. Zo’n aanpak kan volgens haar veel schelen in het voorkomen van gevaarlijke situaties en geeft helderheid voor iedereen, ook voor familieleden die zich zorgen maken.
Waarom dit onderwerp zo beladen is
Wat haar blijft verbazen, is hoe fel de weerstand soms is zodra dit ter sprake komt. “Alsof je iets verschrikkelijks zegt als je pleit voor extra veiligheid,” aldus Caroline. We accepteren flitspalen, strengere regels voor beginnende bestuurders en intensieve campagnes tegen afleiding in de auto. Waarom zouden we dan geen maatwerk willen voor oudere bestuurders, bij wie de risico’s aantoonbaar stijgen? Sommige vrienden geven haar gelijk, maar merken dat veel mensen bang zijn om ouderen tegen het hoofd te stoten.
Oproep tot eerlijk gesprek en verantwoordelijkheid
Caroline wil vooral dat het onderwerp bespreekbaar wordt. Als je merkt dat je niet meer zeker bent in het verkeer, zegt ze, wees daar dan eerlijk over en regel alternatief vervoer. Dat is niet alleen veiliger voor jezelf, maar ook voor iedereen om je heen. Haar wens is simpel: zonder spanning de weg op kunnen en erop kunnen vertrouwen dat iedereen die rijdt daartoe echt in staat is. Veiligheid voorop, dat is toch een redelijke vraag?
