Caroline is drieënveertig en moeder van drie kinderen, maar ze voelt zich opgeslokt door verwachtingen. Ze studeerde jaren aan de universiteit en werkte daarna braaf bij een makelaarskantoor. Toch vraagt ze zich steeds vaker af voor wie ze dat eigenlijk doet.
Vriendinnen met grote ambities
Haar vriendinnen hebben stuk voor stuk indrukwekkende banen. Ze vliegen naar conferenties, tonen glimmende visitekaartjes en praten voortdurend over targets en promoties. Caroline knikt dan vriendelijk, maar vanbinnen voelt ze een groeiende knoop van onvrede en vermoeidheid.
Ze hoort haar vriendinnen soms fluisteren dat sommige vrouwen zich laten wegzakken tot huismoeder. Die opmerkingen raken haar harder dan ze toegeeft. Alsof fulltime moeder zijn een teken van luiheid is in plaats van een weloverwogen keuze.
Wat Caroline echt wil
Caroline wil helemaal geen grootse carrière beklimmen. Ze wil gewoon thuis zijn en met aandacht moeder kunnen zijn. Toch voelt ze zich bijna schuldig wanneer ze dat hardop zegt, alsof ze een soort moderne heilige regel breekt.
Ze voelt de druk van een maatschappij die schreeuwt dat vrouwen moeten excelleren. De feminisering van werk en status heeft volgens haar onbedoeld een nieuw juk gecreëerd. Ze vindt dat niemand het durft toe te geven, maar ze ziet het overal.
De kracht van groepsdruk
Haar vriendinnen bedoelen het vast goed, maar ze duwen Caroline richting ambities die ze niet heeft. Ze verwachten dat ze haar kinderen inruilt voor doelen die haar totaal niet raken. Dat duwt haar verder in een rol die helemaal niet past.
Caroline vraagt zich af wanneer moederschap eigenlijk een minderwaardige keuze werd. Sinds wanneer moet een vrouw zich verdedigen omdat ze haar kinderen belangrijker vindt dan een jaarbonus of een prestigieus project?
Een extreme overtuiging
Volgens haar is het absurd dat succes steeds vaker gelijkstaat aan betaalde arbeid. Ze vindt dat de maatschappij volledig is doorgeschoten. In haar ogen is er niets extremer dan de constante prestatiedwang die overal wordt gevierd.
Ze is zelfs overtuigd dat de roep om carrièrevrouwen soms meer lijkt op groepsdruk dan op emancipatie. Volgens haar is echte vrijheid juist het recht om niet mee te doen, zonder dat iemand je kleiner maakt.
Terug naar de essentie
Caroline merkt dat ze steeds vaker droomt van rustige ochtenden met haar kinderen. Ze wil alledaagse momenten niet missen omdat iemand vindt dat ze anders niet telt. Die gedachte maakt haar tegelijk zacht en strijdlustig.
Toch blijft de angst bestaan dat anderen haar zullen zien als een afhankelijke vrouw. Voor Caroline is dat precies het probleem. De maatschappij roept vrijheid, maar straft iedereen die buiten het geaccepteerde pad kiest.
Moederschap als fundament
Daarom kiest ze voor een extreme gedachte. Ze vindt dat vrouwen moeten stoppen met doen alsof carrière heilig is. In haar ogen is moederschap net zo waardevol en verdient het onvoorwaardelijke erkenning zonder neerbuigende grappen.
Ze weet dat deze mening weerstand oproept. Caroline hoort al de reacties van feministische vriendinnen die zeggen dat ze alles weggeeft. Toch vindt ze dat juist zij vasthoudt aan de meest menselijke waarden.
Durven vertragen
Voor Caroline is het gezin geen rem maar een fundament. Ze vindt dat carrièrejagers soms vergeten wat werkelijk telt. Volgens haar hoeft ambitie niet hoger te liggen dan liefde, aandacht en aanwezigheid.
Ze denkt zelfs dat de maatschappij minder gestrest zou zijn als meer mensen zouden durven vertragen. Volgens haar is het tempo van moderne carrièrepaden onmogelijk gezond. Ze vindt het normaal om daar radicaal tegenin te gaan.
De vraag aan de lezer
Caroline besluit daarom openlijk te zeggen dat haar hart thuis ligt. She vindt dat eerlijkheid belangrijker is dan verwachtingen. Ze weigert nog langer te doen alsof ze gedreven wordt door iets dat haar leeg laat.
Nu is het aan de lezer. Wat vind jij van Carolines keuze? Is haar extreme overtuiging een bevrijdende waarheid, of gaat ze te ver in haar afwijzing van carrièredwang? De discussie ligt volledig open.
