Een warmtepomp van tienduizend euro? Doe normaal
Soms vraag ik me echt af of we in Nederland nog met beide benen op de grond staan. Onze overheid jaagt ons op kosten met maatregelen die zogenaamd het klimaat moeten redden. Alles draait om het halen van de klimaatdoelen van Parijs, en als burger moet je daarin maar mee. Warmtepomp erin, gas eruit, isoleren, zonnepanelen, elektrische auto. Alsof iedereen daar zomaar het geld voor heeft.
Terwijl aan de andere kant van de wereld…
In India wordt vuilnis nog gewoon in het water gegooid. Hele bergen plastic verdwijnen dagelijks in rivieren als de Ganges. In andere landen wordt afval verbrand op straat. Zwarte rookwolken vol giftige stoffen stijgen op, terwijl wij in Nederland een boete krijgen als we onze schutting verkeerd impregneren. Hoe krom is dat? Waarom moeten wij zo rigide verduurzamen als de grootste vervuilers gewoon doorgaan?
Het braafste jongetje van de klas
Nederland wil weer het braafste jongetje van de klas zijn. Wij moeten zogenaamd het voorbeeld geven. Maar wat heb je aan een voorbeeld dat niemand volgt? We zijn een piepklein landje met een fractie van de wereldwijde uitstoot. Alsof wij in ons eentje de zeespiegel kunnen tegenhouden. Het klinkt hard, maar ik geloof er niet in dat onze offers iets wezenlijks veranderen.
Milieubewust? Ja. Maar wel met gezond verstand
Begrijp me goed: ik ben niet tegen het milieu. Natuurlijk wil ik dat we verstandig omgaan met de aarde. Maar wat er nu gebeurt is doorgeschoten. Duurzaamheid is een soort morele plicht geworden, waar niemand nog kritiek op mag hebben. En als je wel vragen stelt, dan ben je ineens een ‘klimaatontkenner’. Terwijl ik gewoon wil weten: waarom moet ik duizenden euro’s betalen, als het grotere plaatje nergens op aansluit?
Het voelt als straf in plaats van vooruitgang
Wat we nu doen voelt niet als verbeteren, maar als straffen. De gewone burger draait op voor de kosten, terwijl multinationals en grote vervuilers buiten schot blijven. En ondertussen wordt in andere landen de lucht en het water zonder scrupules vergiftigd. Maar hier krijg je een schuldgevoel aangepraat als je je cv-ketel niet vervangt. Hoe krom is dat?
Wat zou jij doen?
Zou jij tienduizenden euro’s investeren in het verduurzamen van je huis, terwijl de vervuiling wereldwijd gewoon doorgaat? Of zou je denken: ik doe wat ik kan, maar ik laat me niet gek maken? Voor mij is het duidelijk. Ik wil geen blind idealisme, ik wil realisme. Geen symbolische gebaren, maar eerlijke oplossingen. Tot die tijd hou ik mijn cv-ketel aan. En mijn gezond verstand ook.
