Van Meijeren wil vaart in het coronadossier
De parlementaire enquête naar het coronabeleid had hét moment moeten zijn waarop eindelijk alles helder werd. Na jaren van ingrijpende regels, gesloten scholen, omvallende bedrijven en torenhoge overheidsuitgaven willen veel Nederlanders weten waarom bepaalde keuzes zijn gemaakt en wie er uiteindelijk verantwoordelijk was. Volgens Tweede Kamerlid Gideon van Meijeren blijft die duidelijkheid uit. Hij ziet dat de commissie nauwelijks opschiet en vindt dat onverteerbaar in een democratie die draait om verantwoording afleggen.
Stilstand ondermijnt vertrouwen
In de Kamer trok hij aan de bel: de voortgang stokt en niemand lijkt haast te maken met het boven tafel krijgen van de waarheid. Ondertussen zitten ondernemers met faillissementen, kampen kinderen met achterstanden, worstelen jongeren met mentale klachten en blijft de zorgsector de nasleep voelen. Je mag dan verwachten dat de politiek alles op alles zet om antwoorden te vinden. Toch gebeurt er volgens hem te weinig, wat de verdenking voedt dat er bewust op de rem wordt getrapt.
Sleutelfiguren moeten tekst en uitleg geven
Voor Van Meijeren is het simpel: zonder het horen van de hoofdrolspelers blijft de enquête half werk. Namen als Mark Rutte, Hugo de Jonge, Sigrid Kaag en Jaap van Dissel komen in zijn ogen vanzelfsprekend in beeld. Zij stonden aan de knoppen. Als je hen niet onder ede hoort, blijft het bij halve verhalen. De vraag is dus: durft de Kamer degenen te bevragen die daadwerkelijk de knopen hebben doorgehakt?
Vrees voor een afdekoperatie
Het woord doofpot valt steeds vaker. Van Meijeren denkt dat de enquête bewust wordt afgeremd om pijnlijke conclusies te vermijden. Want stel dat blijkt dat bepaalde maatregelen wetenschappelijk zwak onderbouwd waren of juridisch lastig verdedigbaar: dan kunnen de politieke gevolgen groot zijn. Juist daarom, zegt hij, moet de commissie niet verzanden in formaliteiten, maar de volle openheid zoeken—ook als dat schuurt.
Openheid over keuzes en onderbouwing
Tijdens de crisis kreeg het vertrouwen in de overheid flinke tikken. Veel mensen hadden het gevoel dat hun zorgen werden weggewuifd. Nu de regels achter ons liggen, blijft het wantrouwen hangen omdat uitleg uitblijft. Transparantie is nodig over de besluitvorming rond vaccinaties en bijwerkingen, de motieven voor schoolsluitingen, de invloed van lobbyclubs, de besteding van miljarden en de wetenschappelijke basis van lockdowns. Zolang die vragen onbeantwoord blijven, vullen speculaties en polarisatie het gat.
Waarom geen debat over de voortgang?
Van Meijeren vroeg om een plenair debat over de stand van zaken, maar kreeg geen meerderheid mee. Dat wekte verbazing: hoe kun je weigeren te praten over een van de belangrijkste onderzoeken van dit moment? Critici zien daarin een politiek reflex om elkaar te beschermen, omdat velen zelf betrokken waren bij het beleid. Voorstanders van de rustige aanpak vinden juist dat de commissie zorgvuldig moet werken. Maar dat is lastig te verkopen als je van buitenaf nauwelijks beweging ziet.
De samenleving draagt de littekens
De impact is niet theoretisch. Familiebedrijven gingen op de fles, mensen zaten geïsoleerd, en in verpleeghuizen namen geliefden soms afscheid via een ruit. Dat soort ervaringen vergeet je niet. Daarom willen veel Nederlanders weten: waren alle maatregelen echt noodzakelijk, zijn de kosten en maatschappelijke schade eerlijk meegewogen, en zijn fouten erkend en hersteld?
Niet om te straffen, wel om te leren
De coronaperiode verdeelde het land: de een vond strenge maatregelen onvermijdelijk, de ander voelde zich klemgezet. Precies daarom moet het onderzoek eerlijk en compleet zijn. Van Meijeren hamert erop dat het niet gaat om vendetta’s, maar om lessen trekken. Als wetenschap, politiek en macht in elkaar overlopen zonder voldoende tegenspraak, ontstaan risico’s. Besluiten die achter gesloten deuren tot stand komen, vragen achteraf om des te meer uitleg.
De keuze voor de commissie en de Kamer
Volgens Van Meijeren staat de enquête op een kruispunt: of er wordt doorgepakt en iedereen met verantwoordelijkheid wordt onder ede gehoord, of het blijft bij voorzichtigheid en procedurepraat. Hij kiest nadrukkelijk voor het eerste. De bal ligt bij de politiek: toont de Kamer de moed om het hele verhaal naar buiten te brengen?
Tijd voor echte verantwoording
Eén ding is duidelijk: wegkijken kan niet meer. Steeds meer mensen vragen om transparantie die niet wordt afgezwakt of weggemoffeld. Het coronabeleid heeft diepe sporen getrokken; zonder eerlijke terugblik groeit het wantrouwen alleen maar. Openheid is geen luxe, maar een democratische plicht. Een land dat fouten niet onderkent, herhaalt ze. Nu de pandemie achter ons ligt, is het moment om scherp te evalueren—niet om terug te slaan, maar om voortaan sterker en eerlijker te handelen.
