Waarom dit verhaal het delen waard is
Een partner die op elke cent zit, kan je behoorlijk op de zenuwen werken. Tuurlijk, iedereen mag zijn geld besteden zoals hij of zij wil, maar in een relatie moet je elkaar tegemoetkomen. Dat maakt dit verhaal zo herkenbaar én zo leuk. Ik weet niet of het echt gebeurd is of compleet verzonnen, maar ik kwam het tegen en moest hardop lachen. De ontknoping is zó slim dat ik ‘m niet voor mezelf kon houden. En zoals men zegt: vreugde wordt groter als je ’m deelt.
Een leven lang sparen, geen cent te veel
Het draait allemaal om een man die zijn hele leven keihard werkte en elk dubbeltje opzijzette. Hij spaarde alsof er geen morgen bestond en was ongelooflijk zuinig. Als je hem moest geloven, was geld het allerbelangrijkste in zijn leven. Niet uitgeven, wél opstapelen – dat was zijn motto. Familie, vrienden, plezier? Leuk hoor, maar geld stond voor hem altijd op één. Je kunt je voorstellen hoe dat in een huwelijk soms schuurt.
De merkwaardige laatste wens
Op een dag werd hij ernstig ziek. De artsen waren duidelijk: hij had niet lang meer. Nauwelijks had hij dat gehoord, of hij riep zijn vrouw bij zich. Of ze één ding voor hem kon doen als hij er niet meer zou zijn. Zijn wens: dat álle euro’s die hij bij elkaar had gesprokkeld, met hem mee zijn graf in zouden gaan. Hij wilde zijn vermogen meenemen naar het hiernamaals, zei hij. Zijn vrouw knikte en beloofde het. Een belofte die haar, zo wist ze, als weduwe straatarm kon achterlaten. Toch hield ze vol: afspraak is afspraak – en ze hield eraan vast omdat ze, zoals ze zelf zei, een eerlijk mens was en niet wilde liegen.
De dag van de uitvaart
En toen was het zover. In de kleine kerk van hun dorp stond de kist. Hij lag er netjes bij, zij zat in het zwart op de voorste rij. De dienst liep ten einde, de uitvaartverzorgers maakten aanstalten om de kist te sluiten. Op dat moment stond ze op en zei rustig: wacht even. Ze had een stevige schoenendoos bij zich, liep naar de kist en legde de doos er zorgvuldig in. Daarna werd de kist dichtgedraaid en weggereden.
Wat zat er in die doos?
Haar vriendin, die naast haar zat en alles had gezien, boog zich verbaasd naar haar toe. Wat was dat voor schoenendoos? De vrouw antwoordde dat ze haar man had gegeven wat hij gevraagd had. Hij wilde begraven worden met zijn geld, dus had ze het in de kist gelegd. De vriendin trok grote ogen. Ben je niet goed bij je hoofd? riep ze bijna fluisterend. Heb je dat hele fortuin zomaar mee de grond in gestuurd?
Een belofte nakomen, maar dan slim
De weduwe bleef kalm. Ze zei dat ze haar woord had gegeven, en dat ze niet loog. Ze had hem beloofd dat zijn geld met hem mee zou gaan, en dat had ze geregeld. De vriendin begreep er nog steeds niets van. Hoe kreeg je al dat geld in hemelsnaam in een schoenendoos? vroeg ze. Hij had toch een enorm bedrag gespaard? De vrouw glimlachte en haalde haar schouders op. Dat was inderdaad even puzzelen, zei ze. Dus heb ik alles op mijn rekening gestort en hem een cheque uitgeschreven. Die ligt nu keurig bij hem in de kist.
De punchline en de knipoog
En daarmee is de kous af. De man kreeg precies wat hij vroeg: zijn volledige vermogen ging met hem mee de kist in – zij het in de vorm van een papiertje dat in het hiernamaals vast prima te innen is. De vrouw hield haar belofte, zonder zichzelf en haar toekomst op te offeren. Of het verhaal echt is, zal me een zorg zijn. Het is in elk geval een heerlijke reminder dat je woord houden en slim zijn prima samen kunnen gaan. En dat een beetje humor soms de beste wraak is.
