Lange carrière, onzekere vooruitzichten
Hans is 66 en kijkt met gemengde gevoelens terug op zijn carrière in de bouw. Na 45 jaar te hebben gewerkt, begon hij als leerling-timmerman en steeg op tot een leidinggevende rol. Maar wat hij niet had verwacht, is dat hij zich op zijn leeftijd zou moeten afvragen of hij een cafébezoek kan betalen. “Waar heb ik al die tijd voor gewerkt?” denkt hij terwijl hij naar de rekening van afgelopen maand kijkt.
Bouwen was altijd zijn passie. Hij hield ervan om dingen met zijn handen te maken. “Hard werken zit er bij mij in,” herinnert Hans zich. “De bouw was meer dan werk; het was een deel van mijn leven.” Nu moet hij zich afvragen of hij een biertje kan bekostigen.
Toen hij met pensioen ging, had hij gedacht dat het een rustige tijd zou worden, maar de realiteit is anders. Zijn pensioen is niet genoeg om de stijgende kosten bij te houden. “Als ik met vrienden spreek die nog werken, voel ik me vaak niet meer betrokken,” zegt Hans. “Zij kunnen uitjes doen, maar ik moet elke euro omkeren.”
Hij denkt terug aan de tijden dat hij met collega’s na het werk naar de kroeg ging. “Het was een manier om te ontspannen en elkaar beter te leren kennen. Nu lijkt het alsof ik dat niet meer kan doen.”
Verontrustende tijden met een sprankje hoop
De feiten zijn hard: de prijzen voor eten en drinken zijn de laatste jaren flink gestegen. “Een biertje drinken in de kroeg is nauwelijks te betalen. Mijn kosten zijn zo toegenomen dat ik mezelf moet beperken,” legt Hans uit. “Ik had gedacht dat ik, na jarenlang werken, van mijn oude dag zou kunnen genieten. In plaats daarvan zit ik me zorgen te maken over elke euro.”
Hans voelt frustratie groeien door het gevecht om rond te komen, ondanks jarenlang hard werken. “Ik heb altijd geleerd om zorgvuldig met geld om te gaan, maar zelfs dat is nu niet genoeg. Ik vraag me af: wat heb ik eigenlijk bereikt? Nu moet ik nadenken over een paar euro voor een kop koffie.”
Hij voelt zich in de steek gelaten door de maatschappij. “Waarom moet ik nu zo vechten om rond te komen, na alles wat ik heb bijgedragen?” vraagt hij zich af. Het besef dat zijn ervaring niet gewaardeerd wordt, maakt hem somber. “Ik wil niet slechts een cijfer in het pensioenstelsel zijn.”
Toch probeert Hans positief te blijven. Altijd actief, zoekt hij manieren om de situatie te verbeteren. Misschien kan parttime werken of geld verdienen met een hobby helpen. “Thuis zitten is geen optie, maar het blijft zoeken naar een balans,” zegt Hans.
Ondanks de uitdagingen blijft Hans optimistisch. Zijn vrienden hebben misschien meer financiële mogelijkheden, maar hij is trots op zijn werk en toewijding. “Ik heb veel bereikt, iets waar ik trots op ben,” zegt hij met een glimlach. Hij hoopt dat er in de toekomst meer aandacht komt voor mensen zoals hij.
Met die instelling gaat Hans verder, vastbesloten het beste te maken van de situatie. “Misschien drink ik ooit weer een biertje met vrienden. Voor nu zet ik koffie thuis en kijk ik hoe ik mijn leven leuk kan maken,” eindigt hij met een glimlach en een knipoog.
