In onze maatschappij worden hardwerkende mensen zoals Harold al te vaak vergeten. Dag in dag uit ploeteren zij zich door een 40-urige werkweek heen, alleen om tot de ontdekking te komen dat hun inspanningen nauwelijks gewaardeerd worden. Harold, een toegewijde fabrieksarbeider, verdient ongeveer 2300 euro netto per maand. Hoewel dit klinkt als een eerlijk salaris, blijkt het in de praktijk maar net genoeg te zijn om alle eindjes aan elkaar te knopen. Vooral wanneer hij ontdekt dat zijn buurvrouw, die afgekeurd is om te werken, elke maand 2500 euro netto ontvangt dankzij uitkeringen en toeslagen. Ja, u leest het goed: 200 euro meer dan Harold, zonder hiervoor een hoof om te worden gebogen.
Denk je in dat je elke dag vroeg opstaat, je handschoenen aantrekt en de productielijn in de fabriek aanzet. De klok tikt tergend langzaam terwijl je het goedje van de dag inspecteert en verpakt. Het zweet druppelt van je voorhoofd maar je weet dat je aan het einde van de maand een salaris ontvangt die je hard verdiend hebt. Tot je op een avond met een biertje in de hand hoort dat je buurvrouw, die haar dagen in relatieve rust doorbrengt, meer krijgt dan jij. Waar is de rechtvaardigheid in dit verhaal? Heb je jezelf ooit afgevraagd of de balans van ons verzorgingsstaatmodel niet op zijn minst aangepast moet worden als het op beloningen aankomt?
De vraag die dan ook gesteld moet worden is: waarom steunen wij een systeem dat deze scheve verhoudingen ondersteunt? Moeten mensen niet beloond worden naar gelang de moeite die zij leveren? Het is begrijpelijk dat enkelouders met kinderen en een gezondheidsbeperking geholpen moeten worden, maar wanneer dit betekent dat hardwerkende mensen zoals Harold op hun tandvlees moeten lopen, klopt er iets niet. Ons socialezekerheidsysteem werkt als een vangnet, maar het vangt de verkeerde mensen op. En dat terwijl mensen als Harold vol trots dagelijks opstaan om hun steentje bij te dragen aan de maatschappij.
Zal dit dan niet een averechtse werking hebben op de motivatie van mensen zoals Harold om te blijven werken? Waarom zou hij zich 40 uur per week uitsloven als hij in feite meer overhoudt wanneer hij besluit ‘mee te spelen’ met het systeem? Dit is geen gekke gedachte, en toch is het precies de reden waarom ons huidige systeem in vraag gesteld moet worden. Het lijkt wel of we hen, die doen wat ze moeten doen, straffen en hen die zich laten afwijzen belonen. Dit is een maatschappij die systemen zoals die van ons begeert, maar geen systeem dat toekomstbestendig is.
De vraag of er iets veranderd moet worden is duidelijk. Het is een kwestie van rechtvaardigheid en van respect voor hen die zich dag in dag uit voor de gemeenschap inzetten. Moet Harold dan blijven ploeteren en hopen dat zaken veranderen? Of is het tijd voor verandering waarin eerlijkheid en gelijke kansen werkelijk een rol spelen? De keuze is aan ons, de vraag is of wij genoeg ballen hebben om de juiste kant op te springen en een systeem te endorsen dat werkelijk inzet verdient! Wat vindt u, is er verandering nodig of moet Harold dit systeem accepteren als een gegeven in Nederland vandaag de dag?
