Hoi, ik ben Greta en ik ben 67 jaar. Misschien is het goed om wat duidelijkheid te scheppen: ik ben geen gratis oppas. Mijn kleinkinderen zijn niet mijn directe verantwoordelijkheid. Begrijp me niet verkeerd, ik ben dol op ze en het is prachtig om ze te zien opgroeien. Maar er is een grens. Het idee dat ik, nu ik van mijn pensioen kan genieten, altijd klaar moet staan om op te passen, is wat vreemd. Soms lijkt het alsof mensen vergeten dat ik ook mijn eigen leven heb.
Na jaren van hard werken wil ik eindelijk van mijn pensioen genieten. Ik wil dingen doen die ik vroeger niet kon: reizen, mijn hobby’s oppakken, tijd doorbrengen met vrienden en volop genieten van mijn vrijheid. Begrijp me goed, ik wil tijd doorbrengen met mijn kleinkinderen, maar dan wel wanneer het mij uitkomt. Ik wil niet het gevoel hebben dat ik altijd beschikbaar moet zijn als er een oppas nodig is.
Wat echt lastig is, is de gedachte dat grootouders een verlengstuk van de ouders zouden zijn. Zodra jonge ouders het druk hebben, wordt er vaak van opa en oma verwacht dat ze inspringen. Maar ook ik heb waardevolle tijd. Ik heb mijn kinderen al grootgebracht, nu is het aan hen om dat voor hun eigen kinderen te doen.
Waarom Het Belangrijk Is Om Grenzen Te Stellen
Ik snap dat dit misschien hard klinkt, maar ik vind het belangrijk om eerlijk te zijn. Als grootouders verwachten ze vaak dat we altijd beschikbaar zijn. Als ik “nee” zeg, heb ik soms het gevoel dat men denkt dat ik geen interesse heb in mijn familie. Dat is het niet. Het gaat erom dat ik mijn eigen leven wil leiden en mijn grenzen wil bewaken.
Af en toe oppassen is geen probleem als ik daar zin in heb. Maar het moet geen standaard worden of als een soort tweede baan aanvoelen. Het idee dat grootouders een onuitputtelijke bron van tijd en energie zijn, klopt niet. Ook wij hebben ons eigen leven en grenzen, en die wil ik beschermen.
Vriendinnen van mij voelen hetzelfde. We praten over hoe moeilijk het is om tegen onze kinderen nee te zeggen. Het voelt soms als een verplichting om onze eigen plannen opzij te zetten. Maar ik heb geleerd dat het belangrijk is om voor mezelf op te komen. Het is belangrijk dat ik mijn tijd indeel op de manier die voor mij werkt. Natuurlijk wil ik mijn kleinkinderen zien opgroeien, maar niet ten koste van mijn vrijheid en welzijn.
Dit onderwerp vraagt om een bredere discussie. Vaak wordt aangenomen dat grootouders er altijd zijn, zonder ons te vragen wat we willen. Na een leven van hard werken en kinderen opvoeden, willen we genieten van ons pensioen. Dit zou niet moeten betekenen dat we verantwoordelijk zijn voor de zorg van een nieuwe generatie, tenzij we dat zelf willen.
Ik ben trots op de band met mijn kleinkinderen en wil die koesteren. Maar tegelijkertijd wil ik dat ze begrijpen dat oma niet altijd beschikbaar is. Er is een balans tussen er voor hen zijn en mijn eigen leven leiden. Het is belangrijk dat jonge ouders dat begrijpen. Je eigen tijd waarderen en grenzen stellen is helemaal niet egoïstisch; het is noodzakelijk voor je welzijn.
Daarom heb ik ervoor gekozen open te zijn naar mijn kinderen. Ze weten nu dat ik niet altijd beschikbaar ben als oppas. We hebben duidelijke gesprekken gehad over wat ik aankan, en dat heeft veel druk weggenomen. Toch blijft het soms lastig, omdat ik niemand wil teleurstellen. Maar ik weet dat ik het recht heb om “nee” te zeggen zonder schuldgevoel.
Dus hier is mijn boodschap: ik ben geen gratis oppas, en dat is helemaal oké. Het is cruciaal dat andere grootouders zich realiseren dat het prima is om tijd en ruimte voor zichzelf te nemen. Het gaat niet om ondankbaarheid of gebrek aan liefde voor je familie. Het is simpelweg een kwestie van voor jezelf zorgen en je eigen keuzes respecteren.
Wat vinden jullie van mijn standpunt? Hebben jullie vergelijkbare ervaringen als grootouder of als ouder die op grootouders rekent? Deel je mening op onze Facebook-pagina en laten we erover praten!
