De dagen die voorbij raasden
Het leven voelde als een lopende band.
Werk, kinderen, koken, wassen, huiswerk helpen — en dan uitgeput in bed vallen.
Ik was 44, moeder van drie, en had het gevoel dat de tijd me constant inhaalde.
In die drukte was er één constante: mijn moeder.
Ze belde elke dag.
Altijd op momenten dat het níet uitkwam.
Met haar zachte stem:
“Hoi lieverd, hoe gaat het vandaag?”
Ze vertelde over haar tuin, de buurvrouw, het weer. Kleine dingen.
Dingen die ik toen niet belangrijk vond — maar die nu alles betekenen.
De zin die ik nooit meer kan terugnemen
Op een avond, midden in de chaos van werk en gezin, ging de telefoon weer.
Ik zuchtte diep, voelde irritatie, en zei harder dan ik bedoelde:
“Mam, ik ben te druk! Bel me alsjeblieft niet meer zo vaak!”
Aan de andere kant van de lijn bleef het even stil.
Toen hoorde ik haar fluisteren:
“Goed hoor, lieverd. Ik begrijp het wel.”
Ze belde nooit meer terug.
De stilte die volgde
Eerst voelde ik opluchting.
Eindelijk rust.
Geen telefoontjes, geen onderbrekingen.
Maar na een paar dagen werd die rust ondraaglijk.
Er kwamen geen berichtjes meer. Geen foto’s van haar bloemen, geen “goedemorgen” meer.
Toen besloot ik naar haar toe te gaan.
De gordijnen waren dicht. Haar fiets stond nog voor het huis.
Ik klopte — geen reactie.
Met een zwaar gevoel opende ik de deur. Binnen rook het vertrouwd: koffie, lavendel, haar geur.
En daar lag ze.
Rustig.
Vredig.
Alsof ze gewoon sliep.
Ik riep haar naam. Nog een keer.
Maar het bleef stil.
Mijn moeder was er niet meer.
De les die te laat kwam
Sinds die dag draag ik haar stilte met me mee.
Ik had nog zoveel willen zeggen.
Nog één keer haar stem horen, haar vasthouden, haar zeggen hoe dankbaar ik ben.
Maar spijt praat niet terug.
Spijt heeft geen stem.
Alleen echo’s van woorden die te laat kwamen.
Voor jou, die dit nu leest
We denken altijd dat er morgen nog tijd is.
Nog een kans om te bellen.
Nog een gelegenheid om langs te gaan.
Maar soms komt “morgen” niet meer.
Dus als je moeder nog leeft —
bel haar.
Luister naar haar verhalen, ook al heb je ze al honderd keer gehoord.
Laat haar weten dat je haar hoort.
Dat je haar ziet.
Dat ze belangrijk is.
Want er komt een dag dat je telefoon stil blijft,
en je zult wensen dat ze nog één keer belt.
Niet om iets van je te vragen.
Maar gewoon…
omdat ze van je houdt. ❤️
