“Ik wil je niet meer aan de lijn, mam, ik ben bezig!” riep ik. Maar daarna hoorde ik nooit meer iets van mijn moeder.
Elke dag had ze het enorm druk. Als een 44-jarige moeder met drie kinderen en een voltijdbaan leek de klok altijd tegen haar te werken. De avonden waren een aaneenschakeling van koken, schoonmaken en huiswerk begeleiden, waardoor er nauwelijks tijd voor haarzelf overbleef. Haar energie en geduld werden regelmatig op de proef gesteld.
Toen de kinderen klein waren, was mijn moeder altijd behulpzaam. Ze vond het heerlijk om voor haar kleinkinderen te zorgen en nam vaak huishoudelijke taken over, zodat ik even op adem kon komen. Maar vanaf het moment dat mijn jongste dochter twaalf jaar werd, veranderde dat. Mijn moeder hielp minder en belde vaak voor dagelijkse korte gesprekken, meer voor haar eigen behoefte aan contact dan om te helpen.
Aanvankelijk merkte ik het nauwelijks, maar na een tijdje voelde ik hoeveel het me begon te belasten. Mijn eigen tijd werd steeds kostbaarder, en die gesprekken voelden als extra druk. Toen het op een dag teveel werd, brak ik. Het constante gebel maakte me overspannen. “Mam, stop met bellen! Ik trek het niet meer, bel me niet meer!” Het waren mijn laatste woorden aan haar, en daarna was het stil.
Een Nieuw Inzicht
In het begin voelde ik me opgelucht, maar dat veranderde al gauw in zorgen. Waarom bleef het zo stil van haar kant? Was er iets aan de hand? Ik besloot om naar haar huis te gaan. Toen ik daar aankwam, was de deur op slot. Ondanks dat ik meerdere keren klopte, bleef het stil. Paniek maakte zich meester van me. Met mijn sleutel opende ik de deur en vond haar rustig in bed, met een vredige uitdrukking op haar gezicht.
Ik riep haar naam, maar er kwam geen antwoord. Plots drong het tot me door: mijn moeder was er niet meer. De schok was overweldigend. Het verdriet en de schuldgevoelens over mijn laatste woorden blijven me voor altijd achtervolgen. Ik had haar nooit kunnen vertellen hoeveel ze voor me betekend had.
