In een klein dorp ergens in Nederland – Jan (58) wil liever niet precies zeggen waar – speelt zich een burenruzie af die misschien wel typisch Nederlands is. Het gaat namelijk om… het maaien van gras.
Jan werkt zes dagen per week. Zijn dagen zijn lang en zwaar, en wanneer hij thuiskomt, is het vaak al donker. “Dan ga ik niet meer met de grasmaaier in de weer,” legt hij uit. “Zondag is mijn enige vrije dag. Dat is het moment waarop ik even mijn tuin kan bijhouden. Voor mij is dat ontspanning, niet werken.”
Maar zijn buren zien dat anders. Inmiddels kreeg hij al drie keer een briefje in de bus met een vriendelijk maar dringend verzoek of hij op zondag geen lawaai wil maken.
“Dit voelt ouderwets”
Volgens Jan zijn de briefjes een teken van een mentaliteit die niet meer bij deze tijd past. “Ik snap dat sommige mensen hun zondag als rustdag willen gebruiken. Maar we leven in 2025, we hebben allemaal drukke agenda’s. De wereld staat niet meer stil op zondag. Voor mij voelt het ouderwets om dat nog aan anderen op te leggen.”
Hij benadrukt dat hij geen herrieschopper is. “Ik zet geen radio keihard aan, ik geef geen feesten. Ik maai hooguit een uurtje per week. Is dat nu echt zo storend?”
Dorpsrust en traditie
In veel dorpen in Nederland leeft de zondagsrust nog sterk. Op zondag geen klussen, geen bouwgeluiden en liever ook geen grasmaaiers. Voor sommigen is dat religieus geïnspireerd, voor anderen simpelweg traditie. Het dorp waar Jan woont kent die gebruiken ook.
Een buurtbewoner (die anoniem wil blijven) zegt: “Wij vinden het fijn dat er op zondag een dag van rust is. Het gaat niet alleen om geloof, maar ook om samen stilte ervaren. Als iedereen lawaai maakt, verlies je dat.”
Praktische werkelijkheid
Toch is de andere kant van het verhaal minstens zo begrijpelijk. Mensen werken steeds vaker onregelmatig of lange weken. Zondag is voor velen de enige dag om dingen te regelen: boodschappen, sport, onderhoud van huis en tuin.
Jan voelt zich daarom onterecht bekritiseerd. “Ik snap best dat niemand zit te wachten op een bouwplaatsgeluid op zondagochtend. Daarom begin ik niet om acht uur, maar vaak pas tegen de middag. Ik probeer rekening te houden, maar je kunt het nooit iedereen naar de zin maken.”
Reacties op sociale media
Het onderwerp levert ook online discussie op. Op fora en Facebookgroepen lopen de meningen uiteen:
“Laat die man lekker zijn gras maaien. Hij werkt hard, dan moet hij dat gewoon kunnen doen.”
“Zondagsrust is een belangrijk stukje cultuur. Even één dag stilte in de week is niet teveel gevraagd.”
“We hebben toch geen landelijke wet die dit verbiedt? Dan is het toch gewoon ieders eigen keuze?”
Waar ligt de grens?
De discussie rond Jan en zijn buren raakt aan een breder maatschappelijk thema: hoe ver moet je gaan om rekening te houden met elkaar? In dorpen waar traditie en gemeenschap sterk zijn, kan één individu al snel buiten de toon vallen. Maar tegelijkertijd leven we in een tijd waarin persoonlijke vrijheid hoog in het vaandel staat.
Wat vind jij?
Moet Jan zich aanpassen aan de wensen van zijn buren en op zondag het gras laten groeien? Of is het aan de buren om zich neer te leggen bij het feit dat tijden veranderen – en het geluid van een grasmaaier daar gewoon bij hoort?
