Na een lang leven vol hard werken in de bouw vond Johan (70) zijn geluk niet in Nederland, maar aan de andere kant van de wereld. Volgens hem is de liefde in Thailand nog ‘puur’ – iets wat hij in eigen land kwijtgeraakt is.
Van de bouwplaats naar het buitenland
Johan werkte veertig jaar lang in de bouw, altijd met zijn handen, altijd met zijn hart. “Ik was nooit te beroerd om mijn handen vuil te maken,” vertelt hij trots. “Ik heb Nederland mee opgebouwd, letterlijk. Na mijn pensioen dacht ik: nu is het tijd om van het leven te genieten.”
Dat genieten deed hij aanvankelijk thuis, maar al snel werd het hem te stil. Zijn huwelijk met Anne – zijn jeugdliefde – was na dertig jaar stukgelopen. “We waren uit elkaar gegroeid,” zegt hij. “Anne was een lieve vrouw, maar we leefden niet meer op dezelfde golflengte. Alles ging over gelijkheid, over wat eerlijk was. Op een gegeven moment leek het huwelijk meer een vergadering dan een relatie.”
Eerste reis naar Thailand
Op aanraden van een vriend boekte Johan een reis naar Thailand. “Hij zei: ‘Je moet gewoon eens wat anders zien, Johan.’ En hij had gelijk. Toen ik daar aankwam, viel alles van me af. De mensen lachen je toe, het eten is heerlijk, de zon schijnt. Je voelt je welkom.”
Tijdens zijn derde reis ontmoette hij Lek, een 48-jarige vrouw die in een klein restaurant werkte. “Ze had een lach waar je niet omheen kon,” zegt Johan. “We raakten aan de praat en het voelde alsof we elkaar al jaren kenden. Geen gezeur, geen afstand. Gewoon warmte.”
“In Nederland moet alles 50/50 zijn”
Na zijn scheiding had Johan moeite met het vinden van een nieuwe relatie in Nederland. “Vrouwen hier willen onafhankelijk zijn, en dat begrijp ik ook. Maar het is alsof het doorgeslagen is. Alles moet 50/50. De liefde is een rekensom geworden.”
Volgens Johan ligt het probleem niet bij vrouwen, maar bij de manier waarop de maatschappij veranderd is. “Mannen mogen geen mannen meer zijn, en vrouwen willen geen vrouwen meer zijn. Dat klinkt ouderwets, maar zo voelt het wel.”
Hij benadrukt dat hij geen onderdanige partner zoekt. “Dat is een misverstand. Ik wil gewoon iemand die plezier heeft in zorgen, koken, samen zijn, omdat ze dat wíl. Niet omdat het moet. In Thailand is dat nog normaal. Daar draait het nog om verbondenheid.”
Liefde op afstand
Johan en Lek zien elkaar een paar keer per jaar. “Ik verblijf dan een paar maanden bij haar in het dorp,” vertelt hij. “Ze heeft een klein huisje, we koken samen, we wandelen, we lachen veel. Het leven is er eenvoudiger. Hier in Nederland is alles duur, alles haastig. Daar telt tijd nog.”
Zijn kinderen moesten even wennen aan zijn nieuwe liefde. “Ze vonden het eerst maar vreemd, ze dachten dat ze achter mijn geld aanzat. Maar toen ze haar zagen en merkten hoe ze met me omgaat, begrepen ze het beter. Ze zien dat ik gelukkig ben.”
“Ik voel me daar weer man”
Johan wil de rest van zijn leven blijven reizen tussen Nederland en Thailand. “Mijn pensioen is genoeg om daar goed te leven. En als ik hier ben, zie ik mijn kleinkinderen. Het is de ideale balans.”
Hij kijkt even voor zich uit en zegt dan zacht: “Weet je wat het is? In Thailand voel ik me weer man. Gewoon een man die gewaardeerd wordt om wie hij is, niet om wat hij verdient of doet. En dat gevoel… dat is goud waard.”
“Iedereen zoekt geluk op zijn eigen manier”
Johan weet dat zijn opvattingen niet bij iedereen in goede aarde vallen. “Sommigen vinden me ouderwets, anderen noemen het naïef. Maar ik heb geleerd dat je niet moet leven volgens wat anderen vinden. Iedereen zoekt geluk op zijn eigen manier. En ik heb het gevonden, al is het aan de andere kant van de wereld.”
