Joop, een 79-jarige man, besloot een avondje uit eten te gaan in Amsterdam. Dat doet hij wel vaker, en hij kijkt er altijd naar uit. Maar deze keer verliep de avond niet zoals verwacht.
In plaats van een ontspannen avond vol lekker eten en plezier te hebben, stond hij voor een onverwacht probleem. Het begon allemaal wanneer hij het restaurant binnenstapte.
“Ik was klaar voor een leuke avond,” begint Joop te vertellen. Hij verheugde zich op een smaakvolle maaltijd in een gezellig Amsterdams restaurant, net zoals hij altijd doet. Maar voordat hij goed en wel kon zitten, merkte hij dat er iets niet in orde was.
Bij het vragen om een tafel werd hij begroet met een vriendelijke ‘Hello, how are you?’ Hij dacht eerst dat het een grap was, maar dat bleek niet zo te zijn.
Onbegrip in eigen land
Joop, die zijn hele leven gewend is om in Nederland Nederlands te praten, voelde zich ineens alsof hij in een ander land was. “Het voelde echt vreemd,” legt hij uit. Hij probeerde het in het Nederlands, maar de jonge serveerster had geen idee wat hij zei. “Ze keek me simpelweg aan en reageerde niet.”
Wat al snel duidelijk werd, was dat niemand van het personeel Nederlands sprak. Toen hij vroeg of er iemand was die hem kon begrijpen, werd hij opnieuw in het Engels aangesproken. De frustratie van Joop groeide met de minuut.
Hij herinnerde zich vooral de geïrriteerde blikken van de medewerkers. “Ze rolden met hun ogen en zuchtten, alsof ik hen tot last was,” vertelt Joop met ongeloof. En dat terwijl hij alleen maar een maaltijd wilde bestellen, in zijn eigen taal.
Voor Joop, die gewend is vrij en zonder gedoe in zijn moedertaal te spreken, was dit een onacceptabele situatie. “Het leek wel alsof ze geen moeite deden om me te helpen,” vervolgt hij. “Ze lieten me aan mijn lot over, zonder ook maar enige begrip te tonen.”
Een onzichtbare klant
Joop voelde zich hierdoor buitengesloten en ongewenst, alsof hij er niet toe deed. “Het leek erop dat je daar alleen welkom was als je Engels sprak,” voegt hij eraan toe. “Dat maakte me echt verdrietig.”
Hij begrijpt wel dat Amsterdam een internationale stad is met veel toeristen. Engels kan in veel situaties handig zijn, maar waarom niet gewoon ook Nederlands spreken in een Nederlands restaurant?
“Ik hoef toch niet naar het buitenland om Engels te spreken?” vraagt hij zich hardop af. “Waarom kunnen ze niet beide talen spreken? Engels voor toeristen en Nederlands voor mensen zoals ik?”
Joops verhaal raakt aan een vrij breed gevoelde zorg. Veel oudere Nederlanders die gewend zijn hun hele leven in hun moedertaal te communiceren, merken dat dit steeds minder vanzelfsprekend is.
“Het voelt alsof Nederland steeds minder van ons wordt,” klaagt Joop. “We moeten ons aanpassen aan de toeristen, terwijl het vroeger andersom was.”
Deze ervaring heeft Joop diep geraakt. “Ik ga daar niet meer heen,” besluit hij. “Het ging niet om het eten. Dat weet ik niet eens, want ik heb uiteindelijk niets besteld. Maar omdat ik me totaal niet welkom voelde in mijn eigen stad.”
Joop legt hiermee een vinger op de zere plek: de groeiende internationalisering van steden als Amsterdam, waar het toerisme soms prioriteit krijgt boven de lokale bevolking.
Zijn anekdote herinnert ons eraan dat, terwijl we een wereldwijde gemeenschap omarmen, het belangrijk blijft om ook de lokale cultuur en taal te respecteren. “Zeker als we in Nederland zijn,” zegt Joop resoluut. “Dan wil ik gewoon Nederlands kunnen praten.”
