Live op tv: tranen en een nieuw lied
Er hing een geladen stilte in de studio toen Suzan & Freek hun nieuwe single zongen. Je zag de emotie in alles: hun stemmen, hun blikken, de korte pauzes tussendoor. Tijdens het gesprek aan tafel bij Eva Jinek deelden ze voor het eerst hoe hard het nieuws over Freeks ziekte insloeg. De uitvoering van het nummer raakte kijkers zichtbaar; het voelde als een moment waarop muziek en werkelijkheid even helemaal samenvielen.
De dag dat alles kantelde: de diagnose
Het begon na een reeks optredens, toen ze op hun telefoons drie gemiste oproepen van het ziekenhuis zagen. Dat soort signalen negeer je niet. De dag erna zaten ze tegenover de arts voor de uitslag van al die onderzoeken. Freek vertelde dat hij het meteen aan de blik van de arts kon zien: dit ging geen goed nieuws worden. “Freek, Suzan, ik heb heel slecht nieuws. Het is longkanker.” Die woorden bleven hangen als een klap die maar niet uitdoofde.
Met uitzaaiingen op meerdere plekken was genezing geen optie meer, alleen levensverlengende behandeling. Het vooruitzicht dat altijd zo vanzelfsprekend leek, verdampte in één gesprek. Hun wereld werd plots klein, gevuld met vragen waar je nooit klaar voor bent. Hoe ga je door als de toekomst niet meer lijkt te bestaan zoals je ‘m had uitgetekend?
Eerste reacties: overlevingsstand en stilvallende tijd
Freek schoot meteen in de doe-stand. “Wat kunnen we doen?” vroeg hij, nog voordat de uitleg goed en wel was begonnen. Maar toen duidelijk werd dat er geen genezende behandeling mogelijk was, zakte de grond onder hun voeten weg. Voor Suzan voelde het alsof hun gezamenlijke leven in één keer ophield te bestaan. Ze vertelde hoe heftig het is om terug te gaan naar dat moment; het is een wond die nog vers is. Er waren tranen, geschreeuw, machteloosheid—alles tegelijk. Soms is er gewoon geen houvast, behalve elkaar.
Signalen die te lang onschuldig leken
De weken ervoor was er al van alles gaande met Freeks lichaam. Steken in zijn zij, sneller buiten adem dan normaal. Zelfs met hardlopen merkte hij dat Suzan hem moeiteloos voorbijliep, iets wat nooit gebeurde. Juist in die periode waren ze dolgelukkig, want Suzan was zes weken zwanger. Dan wil je vooral genieten, niet piekeren.
Ondertussen ging een vervelend hoestje niet weg en slapen op zijn zij deed pijn. Je schuift dat soort dingen gauw op stress of drukte. Totdat, zo’n anderhalve week vóór de diagnose, Freek harde knobbeltjes in zijn nek voelde. Dat was het moment waarop hij naar de huisarts ging. Niemand kon toen nog vermoeden hoe snel alles zou veranderen.
Behandeling in het Antoni van Leeuwenhoek
Na de uitslag startten de behandelingen in het Antoni van Leeuwenhoek. Freek legde uit waar de ziekte zit: tumoren in beide longen, uitzaaiingen in de lymfeklieren in zijn nek en in de bijnieren. Niet in zijn hoofd—een kleine opluchting temidden van veel zwaarder nieuws. Hij krijgt een gerichte, levensverlengende therapie in plaats van chemotherapie, wat zijn lichaam minder onderuit haalt. Sinds de start voelt hij zich fysiek beter: fit, gezond eten, slaap bewaken—alles telt, zeker nu hun baby onderweg is. Elke dag waarop het goed gaat, voelt als winst.
Leren leven met onzekerheid
De eerste nachten na de diagnose sliep Suzan bijna niet. Ze was bang dat Freek niet meer wakker zou worden en hield hem constant in de gaten. Dat was haar manier om toch een beetje controle te voelen. Freek pakte het anders aan: hij dook in verhalen van mensen met dezelfde diagnose, op zoek naar perspectief en hoop. Samen besloten ze hun leven niet te pauzeren. Suzan stortte zich op de babykamer; iets concreets doen helpt als alles wankelt.
Muziek als houvast en steun uit het hele land
Hun nieuwe single ‘Niemand’ werd die ochtend op alle grote radiostations tegelijk gedraaid en ’s avonds zongen ze het live aan tafel. Voor hen voelde het als een voorzichtige terugkeer naar de muziek die zo verweven is met wie ze zijn. Het schrijven en opnemen gaf woorden aan gevoelens die anders blijven steken. Muziek werd een uitlaatklep en een plek om te ademen.
Sinds het nieuws openbaar is, stromen de berichten binnen. Fans, collega’s, onbekenden: zoveel liefde en bemoediging. Die steun draagt, juist wanneer de dagen zwaar zijn. En tussen alles door houden ze vast aan elkaar, aan hun kindje dat komt, en aan elk klein moment dat licht geeft—hoe broos de toekomst ook lijkt.
