Op 95-jarige leeftijd brengt Lenie haar dagen grotendeels alleen door. Ze heeft vier kinderen gekregen, maar één van hen is overleden. De drie anderen leven nog, maar spelen nauwelijks een rol in haar dagelijks leven. Ze hebben, zo hoort Lenie vaak, simpelweg “geen tijd”. Haar verhaal werd onder de aandacht gebracht door Omroep West — en raakt een pijnlijk probleem dat veel ouderen herkennen: eenzaamheid.
Een verlies dat blijft
Meer dan dertig jaar geleden verloor Lenie haar zoon aan ALS. Hij werd slechts 37 jaar oud. Ze spreekt er kalm over, bijna nuchter. “Er wordt veel geld ingezameld om de ziekte te stoppen,” zegt ze. “Voor mijn zoon komt dat te laat, maar voor anderen hopelijk niet.”
Hoewel ze haar woorden beheerst kiest, is het verdriet nog altijd voelbaar. Het verlies van haar zoon staat niet op zichzelf — ook het contact met haar andere kinderen is vrijwel verdwenen. Bezoekjes zijn zeldzaam en telefoontjes blijven vaak uit.
Dagen die eindeloos lijken
Daardoor verlopen haar dagen langzaam en stil. Soms ziet Lenie urenlang niemand. Ze kijkt uit het raam en wacht. “Als het mooi weer is, lopen er misschien wat kinderen voorbij,” vertelt ze. “En verder gebeurt er niets. Het is zo ontzettend stil.”
Juist die leegte maakt kleine gebeurtenissen groot. Een vogel in de boom, iemand die langsloopt — het zijn de momenten waar haar dag om draait. Maar die stilte eist zijn tol. “Je gaat daar langzaam aan kapot,” zegt ze met hoorbare emotie. Het gemis aan aandacht en nabijheid weegt zwaar. “Ze hoeven later niet te huilen bij mijn begrafenis,” voegt ze eraan toe. “Dat moeten ze nu doen.”
Een buurvrouw die het verschil maakt
Gelukkig is er Desiree, haar buurvrouw. Tijdens het uitlaten van haar hond zwaait ze altijd even en maakt ze regelmatig een praatje. Zonder dat Lenie het wist, hield Desiree ook een oogje in het zeil — iets wat uiteindelijk van levensbelang bleek.
Afgelopen winter ging het mis toen Lenie uitgleed in haar tuin. In de rustige straat merkte lange tijd niemand iets op. Pas na anderhalf uur zag Desiree haar liggen en greep ze direct in.
Sindsdien hebben de twee vaste momenten samen. Meerdere keren per week drinken ze thee en praten ze bij. Voor Lenie betekenen die ontmoetingen alles. “Dan vertel ik wat ik heb gezien,” zegt ze. “Een koolmees, een ekster, twee kinderen die voorbijliepen. Dat is mijn wereld.”
Aandacht die raakt
Het verhaal van Lenie liet Desiree niet los. Ze vond dat haar buurvrouw gezien moest worden en nam contact op met Omroep West. Verslaggever Johan kwam langs — niet alleen met cadeautjes, maar vooral met tijd en oprechte interesse.
Lenie reageerde verrast en zichtbaar ontroerd. “Een cadeautje krijgen is altijd fijn,” zegt ze glimlachend, terwijl ze alles rustig bekijkt. Tijdens het gesprek vertelt ze open over haar leven. Ondanks haar hoge leeftijd redt ze zich nog goed en komt ze verzorgd en helder over. Maar op de vraag of ze gelukkig is, blijft het even stil. “Niet altijd,” antwoordt ze eerlijk. “Ik ben te vaak alleen.”
Een lichtpuntje in donkere dagen
De verrassing wordt compleet wanneer ook Desiree even binnenloopt. Lenie noemt haar haar reddende engel. De buurvrouw spreekt vol bewondering over haar. “Ze probeert altijd positief te blijven,” zegt ze. “Maar als je dagenlang niemand ziet, dan wordt het gewoon heel zwaar.”
Met de feestdagen in zicht is het huis voor even gevuld met warmte. Er zijn lekkernijen, kleine cadeaus en zelfs een molentje — iets waar Lenie dol op is. Voor een moment is de stilte verdwenen en klinkt er muziek, gelach en leven in huis.
Het verhaal van Lenie laat zien hoe schrijnend eenzaamheid kan zijn, vooral onder ouderen — en zeker rond de feestdagen. Misschien is het een stille oproep aan ons allemaal: kijk om naar elkaar. Een bezoekje, een telefoontje of een praatje kan meer betekenen dan we denken.
Laat dit verhaal een herinnering zijn om extra aandacht te hebben voor mensen om ons heen. 💛
