Linda, inmiddels 72 jaar, zit vast in een huwelijk dat niet aan haar verwachtingen voldoet. Haar man, Martin, kan nogal onaardig zijn, en dat raakt haar diep. “Al sinds mijn zeventiende ben ik bij hem,” vertrouwt ze me toe. “Op mijn twintigste zijn we getrouwd. Destijds had ik geen idee dat mannen ook anders konden zijn. Martin was eigenzinnig, had een sterke wil en was voornamelijk met zichzelf bezig. Maar hij had ook zijn goede kanten. Hij had een goede baan, was loyaal en vergat nooit mijn verjaardag. En vraag je eens af, hoeveel mannen geven hun vrouw echt cadeau’s? Toen de kinderen nog klein waren, werkte het gezin prima. We konden meestal goed overweg zonder elkaar in de weg te zitten.”
Met hun volwassen kinderen uit huis en Martin die nu met pensioen is, zijn de omstandigheden behoorlijk veranderd. Ze brengen veel tijd samen door, wat voor spanningen zorgt. “Wat ik vroeger al lastig vond, is nu echt een probleem geworden,” legt Linda uit. “Hij is vaak chagrijnig en dat kan dagen aanhouden zonder reden. Hij snauwt als hij vindt dat ik iets verkeerd doe. Zelfs de kinderen zeggen dat ik beter verdien.”
Maar ondanks alles overweegt Linda geen scheiding. “Wat moet ik doen?” vraagt ze zich af. “Uit elkaar op mijn leeftijd? Mijn vriendinnen zeggen dat er nog veel voor me is, maar ik zie dat anders. Helemaal alleen oud worden vind ik eng. Moet ik mijn fijne huis verruilen voor een flatje in mijn eentje? Dat idee schrik ik van. Misschien klinkt het materialistisch, maar die dingen zijn belangrijk voor me. Misschien wordt Martin vanzelf weer gezelliger. En gelukkig wonen we in een ruim huis.”
De Reden Achter Linda’s Keuze
Linda blijft bij Martin, mede vanwege de zekerheid en stabiliteit die het biedt. Op haar leeftijd is scheiden een complexe stap. Ze wil haar mooie huis niet opgeven voor een klein appartementje alleen. Alleen zijn houdt haar tegen om stappen te zetten. Ze ziet zichzelf misschien als materialistisch, maar comfort en vertrouwdheid winnen het.
Ze houdt vast aan de hoop dat dingen beter worden. Linda denkt dat Martin misschien minder prikkelbaar wordt en weer wat gezelliger kan doen. Ze verwacht dat met voldoende geduld en ruimte zijn humeur verzacht kan worden.
Ondanks de bezorgdheid van haar kinderen over het gebrek aan respect, houdt Linda vast aan haar huwelijksroutine. Haar vriendinnen zeggen dat ze nog een verandering kan maken, maar Linda ziet dat niet voor zich. In plaats van zich te concentreren op wat ontbreekt, waardeert ze wat er wel is, wat haar bekend en veilig voelt.
Het vooruitzicht dat haar leven in de toekomst alleen maar minder zou kunnen worden, voedt haar angst. Alleen zijn en accepteren dat de situatie misschien nooit verandert, is een grote stap. Ze kiest ervoor te hopen dat Martin zijn gedrag iets aanpast. Linda kiest ervoor om de uitdagingen te vermijden die een radicale verandering met zich mee zou brengen en blijft bij wat haar vertrouwd is.
