Rik is 41 en sleutelt al bijna drie decennia aan auto’s. Zijn garage ruikt naar olie, staal en benzine, en daar voelt hij zich het meest in zijn element. Hij kent elk geluidje van een motor en weet precies hoe je een oude wagen weer soepel laat lopen. Eén ding staat vast: elektrische auto’s komen er bij hem niet in. “Misschien zijn ze de toekomst, maar niet in mijn garage,” zegt hij steevast tegen iedereen die het vraagt.
De ziel van een auto
Voor Rik draait autorijden om beleving. Het gebrul van een motor, de trillingen die je door het stuur voelt, die typische brandstoflucht – dát is wat hem trekt. Elektrische wagens missen volgens hem die emotie. “Het voelt alsof je in een computer rijdt,” grapt hij vaak, al meent hij het ook. In zijn ogen hebben EV’s geen ziel, geen karakter. En als je al zo lang met klassiekers werkt, snap je meteen wat hij bedoelt.
Geen elektrische auto’s op de brug
Klanten vragen hem steeds vaker of hij ook aan elektrische auto’s sleutelt. Het antwoord is kort en duidelijk: nee. Hij heeft er niks mee en wil er ook niet aan beginnen. “Iedereen kan roepen dat de markt verandert, maar ik heb hier niet voor gekozen,” legt hij uit. Waar hij groot in is, is mechanica: tandwielen, kleppen, carburateurs. Niet kabels en software.
Volgens Rik is het vak onherkenbaar veranderd. “Je bent meer bezig met updates dan met sleutelen,” zegt hij. “Dat is gewoon een ander beroep. Ik ben monteur, geen IT’er.”
Vakkennis onder druk
Hij ziet bij collega-garages dat oudere monteurs stoppen of zich noodgedwongen laten omscholen. Dat klinkt simpel, maar in de praktijk is het een enorme stap. Van zuigers en verstuivers naar accu’s en protocollen: het vraagt een totaal andere manier van denken en werken. Voor Rik voelt het alsof het ambacht waar hij zo van houdt, langzaam wordt uitgehold. “Van schroeven en afstellen ga je naar stekkers erin en klaar. Dat vind ik armoede voor het vak.”
Twijfels over batterijen en milieu
Daarnaast heeft hij praktische bezwaren. De levenscyclus van batterijen, de winning van grondstoffen, de arbeidsomstandigheden in mijnen – het zit hem niet lekker. “Er wordt gedaan alsof het de heilige graal is voor het milieu, maar de achterkant van het verhaal hoor je minder,” zegt hij. Ook het recyclen van grote accupakketten is voor hem nog te onzeker. “Wat gebeurt er over tien jaar met al die oude batterijen? Niet iedereen heeft daar een helder antwoord op.”
Er zijn meer routes naar duurzamer
Dat hij kritisch is op elektrische auto’s, betekent niet dat hij tegen verduurzaming is. Integendeel: volgens Rik is er te eenzijdig gefocust op één oplossing. Hij wijst naar waterstof en naar het doorontwikkelen van benzine- en dieselmotoren die zuiniger en schoner kunnen worden. “Er zijn meerdere wegen naar Rome. Maar nu rent iedereen achter dezelfde trend aan, zonder nuance.”
Niet anti-vernieuwing, wel nuchter
Rik noemt zichzelf geen dwarsligger. Hij snapt heus dat er iets moet veranderen omwille van het klimaat en de toekomst. Alleen gelooft hij niet dat elektrische auto’s het perfecte antwoord zijn. “Er kleven genoeg nadelen aan die niet altijd worden benoemd,” zegt hij. Voor hem voelt het eerlijker om te blijven doen waar hij in gelooft, dan halfslachtig mee te bewegen met een richting die niet bij hem past.
Toekomst met vertrouwen
Zijn klanten waarderen die eerlijkheid. Regelmatig hoort hij: “Blij dat jij nog aan echte auto’s werkt.” Dat soort reacties bevestigen hem in zijn keuze. Natuurlijk loopt hij mogelijk omzet mis door EV’s te weigeren, maar daar kan hij prima mee leven. “Ik wil trots zijn op wat ik doe, niet alles doen omdat het erbij hoort.”
Over de toekomst maakt hij zich niet druk. Zolang er mensen zijn die het geluid, de geur en het gevoel van klassieke techniek waarderen, heeft zijn garage bestaansrecht. “Elektrisch mag dan de toekomst zijn,” zegt Rik met een glimlach, “maar mijn hart slaan ze er niet mee op hol.”
