Ik snap er niks van. Het is zomer, ik heb vakantie, mijn ouders zijn weg en mijn huis is tijdelijk het perfecte feestparadijs. Elke avond vrienden over de vloer, muziek aan, drank koud en de sfeer top. Maar nee hoor, daar komt ze weer: buurvrouw Mathilde.
Mathilde, een vrouw van ergens in de zestig, met een permanent frons in haar voorhoofd en een ongekende passie voor klagen. Sinds mijn ouders drie weken geleden naar Spanje vertrokken zijn, heb ik al vijf keer haar zure hoofd voor m’n raam gezien. En minstens twee keer heeft ze de politie gebeld. Voor wat? Geluid na tienen. Serieus?
Alsof ik in een bejaardentehuis woon. Dit is een gewone woonwijk, geen stiltecentrum in Tibet. En als je écht absolute rust wil, dan ga je maar in een hutje op de Veluwe wonen. Niet naast een twintigjarige met een sociaal leven.
Ik ben niet de enige student in Nederland die wil genieten van z’n vakantie. Maar blijkbaar mag dat niet van Mathilde. Volgens haar “brult die JBL-speaker door haar muren heen”. Sorry hoor, maar als jouw muren uit karton zijn gemaakt is dat niet mijn probleem. Misschien moet je investeren in isolatie, in plaats van in zure wijn.
De politie kwam trouwens gewoon langs, keek een beetje rond en zei toen dat het “vervelend” is, maar dat ze niks kunnen doen als het geen overlast voor de hele buurt is. En dat is het niet. Mijn andere buren? Die komen gewoon mee feesten. Mathilde is gewoon jaloers.
Ze heeft niets beters te doen. Geen vrienden, geen hobby’s, alleen haar kat en haar geklaag. Misschien zou ze zich eens moeten afvragen waarom niemand haar ooit uitnodigt voor wat dan ook. Hint: het ligt niet aan ons.
Ik snap sowieso niet dat er zulke strikte regels zijn over geluid na tienen. Alsof de wereld collectief moet slapen op dat exacte tijdstip. Mensen leven toch verschillend? Sommige werken nachtdiensten, anderen hebben kinderen, ik heb feestjes. Vrijheid, toch?
En weet je wat? Als het haar echt zo stoort, dan is het simpel: verhuizing. Nederland heeft genoeg rustige plekjes. Lekker ergens in Drenthe, op een dijk met alleen schapen als buren. Daar hoor je hooguit een blèrende lammetje, geen muziek.
Tot die tijd ga ik gewoon door. Mijn ouders zijn nog tien dagen weg en ik ben niet van plan als een kluizenaar te leven. Elke avond is een kans om herinneringen te maken. En die herinneringen maak je niet in stilte, maar met volume op standje festival.
En als de politie toch niks doet, dan heb ik ook geen reden om te stoppen. Regels zijn er blijkbaar alleen voor wie ze letterlijk wil volgen. Ik volg m’n eigen logica: leven en laten leven. Of in haar geval: leven en verhuizen.
Dus, lieve Mathilde, als jij na tienen absolute stilte eist, dan zit je hier verkeerd. De stad is geen retraitecentrum. Mijn muziek gaat niet zachter. Mijn vrienden blijven komen. En jij? Jij moet misschien even goed nadenken of dit nog wel jouw plek is.
Want eerlijk is eerlijk: ik pas me niet aan aan één persoon die weigert mee te bewegen met de wereld om haar heen. Het is 2025. Mensen leven langer, luider en vrijer. Wen er maar aan. Of verhuis.
Wat vind jij? Moet Stefan zich aanpassen of moet Mathilde maar verhuizen? Laat het hieronder weten in de reacties!
