Zondagen zijn heilig. Punt. Voor Thea, 78 jaar en al dertig jaar woonachtig in een vriendelijke straat vol bloembakken en lachende gezichten, is de zondag een dag van rust, stilte en bezinning. Maar sinds kort is die stilte wreed verstoord door een wel heel brutale buurman.
Elke zondagmorgen, klokslag tien uur, klinkt het helse gebrom van een grasmaaier. Niet eventjes. Nee, minstens anderhalf uur lang rijdt de buurman met militaire precisie over zijn gazon. Thea noemt het ‘akoestisch vandalisme’.
“Zondagen zijn voor de ziel,” zegt Thea. “Niet voor lawaai, machines en benzinegeuren.” Ze vindt het respectloos, onbeschaafd en een teken van moreel verval. Haar hand trilt als ze het vertelt.
De buurman, dertig jaar jonger en gezegend met een flinke snor, vindt Thea’s ergernis overdreven. “Rustdag? Dat is toch iets van de jaren ’50,” lacht hij schouderophalend. “We leven nu, niet toen.” Maar dat ‘nu’ klinkt voor Thea als de ondergang van beschaving.
“Vroeger was er respect,” zucht Thea. “Zondag was rustdag. Zelfs de honden blafden zachter.” Ze vertelt hoe vroeger niemand op zondag werkte. Zelfs de vuilnismannen wachtten tot maandag. Nu raast iedereen maar door.
Van burenruzies tot moreel verval
Maar vandaag? Vandaag heeft iedereen haast. Zelfs op zondag. “We zijn verslaafd aan efficiëntie en lawaai,” briest Thea. Ze kijkt naar buiten. De heg ritselt vredig. Tot de volgende zondag aanbreekt.
De buurman vindt dat hij niets verkeerd doet. Hij werkt doordeweeks fulltime, zaterdag is voor de kinderen, zondag is zijn enige moment. “Wanneer moet ik anders maaien?” vraagt hij schijnheilig. Thea vindt dat geen excuus.
“Je plant je leven niet ten koste van andermans rust,” zegt ze fel. “Dat is egocentrisme vermomd als moderniteit.” Voor haar is de buurman geen hardwerkende man, maar een lawaaiverspreidende anarchist.
Thea heeft al eens de politie gebeld. “Ze lachten beleefd,” zegt ze. “Maar ik voelde me niet serieus genomen.” Toch hoopt ze op begrip. Niet alles hoeft met boetes. Fatsoen is gratis.
Ze overwoog een protestbord in haar voortuin: “Laat het gras maar groeien, ik wil slapen!” Haar dochter raadde het af. “Mam, je maakt jezelf belachelijk.” Maar Thea twijfelt. Misschien moet ze juist een punt maken.
“Dit gaat verder dan gras,” zegt ze. “Het gaat over wat we zijn verloren: gemeenschapszin, stilte, grenzen.” Ze zegt dat de moderne mens de zondag heeft vermoord. “En mijn buurman is de moordenaar.”
Ze overweegt zelfs te verhuizen. “Maar waarom zou ík wijken voor onfatsoen?” Ze lacht bitter. “Ik ben 78, geen lafaard.” Ze wil geen slachtoffer zijn van een generatie die alles doet wanneer het hén uitkomt.
Moeten we de stilte verdedigen?
Is Thea overdreven? Of terecht bezorgd? De meningen zijn verdeeld. Jongeren vinden haar hopeloos ouderwets. Ouderen knikken instemmend. “Zondagsrust was goed voor de ziel,” zegt een buurvrouw. “Nu hebben we alleen nog maar stress.”
De gemeente stelt dat het maaien op zondag niet verboden is. Maar is dat voldoende? “Wetten zijn niet hetzelfde als waarden,” mompelt Thea. “We zijn de moraal kwijt.” Ze kijkt droevig naar haar theekopje.
Sommigen noemen haar een zeur. Anderen een strijder. Maar één ding is duidelijk: Thea verdedigt iets wat steeds zeldzamer wordt — stilte, rust en respect. Is dat ouderwets? Of juist moedig?
Wat denk jij? Gaat vrijheid zover dat je de rust van je buren mag verstoren? Of moet er eindelijk weer een fatsoensnorm komen, met of zonder grasmaaier?
Zolang er lawaai is, zal Thea haar strijd niet opgeven. Ze is de stem van de stilte. En die klinkt steeds zachter.
