Thea is sinds kort oma geworden. Haar dochter, Carola, heeft een prachtige dochter, Emma, gekregen. Hoewel Thea dolgelukkig is met haar kleindochter en volop geniet van haar nieuwe rol, heeft ze moeite met de term ‘oma’. Elke keer als Carola haar zo noemt, voelt Thea zich ouder worden. Ze is 58 jaar, voelt zich energiek en fit, en totaal niet zoals ze het stereotype beeld van een ‘oma’ ziet. Voor haar hoort die titel bij een andere generatie en fase in het leven, en daar voelt ze zich nog niet klaar voor.
De nieuwe fase in Thea’s leven
Toen Carola aankondigde dat ze zwanger was, was Thea ontzettend blij. Ze had er al over nagedacht hoe het zou zijn om een kleinkind in haar leven te hebben en keek uit naar alle avonturen en mooie momenten die zouden volgen. Maar wat ze niet had voorzien, was hoe snel Carola begon met het gebruik van het woord ‘oma’. Voor Thea was de overgang van moeder naar ‘oma’ veel te abrupt en voelde het erg onnatuurlijk.
De lading van het woord ‘oma’
Telkens als Carola haar ‘oma’ noemt, krijgt Thea een ongemakkelijk gevoel. Ze ziet zichzelf niet als het traditionele beeld van een ‘oma’: iemand die thuis handwerkt, rust en voornamelijk tijd besteedt aan lezen. Thea werkt nog steeds, heeft een druk sociaal leven en houdt van actie. De titel ‘oma’ geeft haar het ongemakkelijke gevoel dat ze in een hokje wordt gepropt waar ze zich niet thuis voelt. Ondanks haar frustratie, heeft ze het Carola nooit verteld.
Het ongemak voor Carola verborgen
Hoewel de naam ‘oma’ haar steekt, heeft Thea het nooit met Carola besproken. Ze vreest dat Carola het niet zal begrijpen of het overdreven zal vinden. Voor Carola is het een logische keuze: zij heeft nu een kind en Thea is haar moeder. Toch voelt Thea alsof ze een stukje van haar identiteit verliest door die titel. Ze wil nog steeds ‘Thea’ zijn, de actieve vrouw die ze altijd was.
Twijfels over haar gevoelens
Thea vraagt zich af of ze te veel van iets kleins een probleem maakt. Ze ziet vrouwen in haar omgeving die de rol van oma zonder enige moeite aannemen. Waarom vindt zij dat dan zo lastig? Ze vraagt zich af of haar gevoel egoïstisch is en of ze gewoon moet accepteren dat ouder worden erbij hoort. Toch wil ze trouw blijven aan zichzelf, haar vitaliteit koesteren, en zich niet vast laten pinnen op een titel die ze niet bij zichzelf vindt passen.
Wat denk jij?
Thea vraagt zich af of ze de enige is die hiermee worstelt. Zouden er meer vrouwen zijn die zich ongemakkelijk voelen met de titel ‘oma’? En waarom moet ze zich aanpassen aan iets waar ze niet achter staat? Wat zou jij doen in haar schoenen? Zou je eerlijk zijn over je gevoelens, of de rol accepteren en er het beste van maken?
Een mogelijke oplossing
Misschien is het tijd voor Thea om met Carola het gesprek aan te gaan. Maar hoe leg je aan je dochter uit dat je, hoewel dol op je kleinkind, liever niet als ‘oma’ wordt aangesproken? Thea is bang voor een mogelijke miscommunicatie, maar voelt dat ze haar gevoelens moet delen. Het gaat niet om de liefde voor Emma, maar om hoe ze zichzelf ziet. Misschien is er een leukere, persoonlijkere naam te verzinnen die beter bij haar past.
Jouw visie?
Thea’s situatie roept een interessante vraag op over ouder worden en hoe titels invloed hebben op ons zelfbeeld. Is het raar om jong te willen blijven, zelfs als je officieel ‘oma’ bent? Wat is belangrijker: jezelf blijven of je voegen naar maatschappelijke verwachtingen? Zou Thea open moeten zijn tegen Carola en samen een andere benaming verzinnen, of moet ze de rol van ‘oma’ gewoon accepteren?
Wat denk jij? Moet Thea haar gevoel delen en zichzelf op een nieuwe manier presenteren, of zich neerleggen bij haar nieuwe status als ‘oma’? Deel je gedachten en laten we samen kijken hoe we onszelf trouw kunnen blijven binnen veranderende levensfases.
