Als kinderen fouten maken
Hoe graag je ook gelooft dat je kind alles perfect doet, de realiteit is dat niemand vlekkeloos door de kindertijd heen komt. Opgroeien is één grote leerschool: je probeert wat, stoot je neus, en hopelijk leer je ervan. Wat uiteindelijk telt, is niet alleen wat er misging, maar vooral wat je daarna met die fout doet.
Waarom ouders straffen
Daarom bestaat straf: je maakt een verkeerde keuze en krijgt met de gevolgen te maken, zodat je begrijpt dat je een grens overschreed. Soms is zo’n correctie mild, soms juist heel indringend. In dit verhaal koos een vader voor die laatste optie toen hij hoorde wat zijn dochter op school had gedaan.
De harde ingreep van een vader
De tienerdochter had in de klas een meisje bespot dat door chemotherapie al haar haar was verloren. Toen de vader dat hoorde, was hij niet alleen boos, maar vooral teleurgesteld. Om te voorkomen dat zijn dochter ooit nog zoiets zou doen, pakte hij het drastisch aan: hij scheerde haar hoofd kaal, zodat ze zou voelen hoe het is om in de schoenen van het andere meisje te staan.
Extra laagje drama
Tegenover CafeMom legde hij uit dat er meer speelde. Zijn dochter heeft namelijk verkering met de ex van het zieke meisje, en er was al langer gedoe. In de klas liep een woordenwisseling uit de hand door roddels over relaties en loyaliteit. Volgens de vader riep het andere meisje dat de vriend van zijn dochter haar enkel gebruikte voor seks en noemde ze zijn dochter een slet. Dat alleen al schokte hem: hij had geen idee dat zijn dochter seksueel actief was. Vanaf daar escaleerde het en kwam het tot het ‘pruikenincident’, zoals hij het noemde.
“Niet hoe ik haar heb opgevoed”
De vader zegt dat de twee meiden al kibbelden sinds zijn dochter met die jongen ging. Hij vindt het typische puberale “hij-zij”-gedoe, maar dat maakt haar gedrag niet goed te praten. Wat hem nog het meest raakte, was hoe zijn dochter zich gedroeg bij de onderdirecteur: geen greintje spijt, alleen maar smoesjes. Ze vond dat het andere meisje het verdiende. Voor hem ging daar een onverbiddelijke grens over.
“Geen pruik. Zo naar school.”
Zijn straf keerde zich niet in de schaduw af; hij koos bewust voor een zichtbaar signaal. “Geen pruik,” zou hij gezegd hebben. “Ze gaat zo naar school tot het teruggegroeid is.” Dat veroorzaakte meteen een storm aan reacties online en in de omgeving. Veel mensen, waaronder de moeder van het meisje, vonden dat hij veel te ver ging. Zij vreesden dat de dochter nu zelf doelwit van pesterijen zou worden.
Het doel: empathie afdwingen
De vader laat zich niet afschrikken door kritiek. Hij zegt dat juist dát het punt was: zijn dochter laten ervaren hoe het voelt om gezien te worden om iets waar je geen controle over hebt. In zijn ogen miste ze een fundamenteel gevoel voor empathie, en hij wilde haar met een onvergetelijke les laten begrijpen hoe pijnlijk buitensluiting is. Hij benadrukt dat hij het pesten verafschuwt en het onverteerbaar vindt wanneer ouders ervoor wegkijken omdat ze hun “engel” niet onder ogen willen zien.
Te ver, of noodzakelijk?
De discussie gaat inmiddels vooral over de vraag of deze aanpak opvoeden is of vernederen. Critici vinden dat je met schaamte geen empathie kweekt, maar eerder angst en wrok. Anderen zeggen dat sommige grensoverschrijdingen een stevige reactie verdienen, juist omdat woorden alleen dan niet genoeg zijn. De vader zelf blijft erbij dat hij een duidelijke, rechtstreekse les wilde geven en dat een milde straf de impact had gemist.
Wat vind jij?
Heeft deze vader een grens overschreden door het hoofd van zijn dochter te scheren, of was het een harde maar rechtvaardige manier om haar bewust te maken van de gevolgen van pesten? Waar ligt volgens jou de balans tussen corrigeren en vernederen, en hoe leer je een tiener echte empathie? We zijn benieuwd naar jouw kijk hierop.
