“Het is hier een restaurant, geen speeltuin,” zegt Jan, 51 jaar, met een mengeling van trots en frustratie. Zijn zaak loopt goed, de keuken draait op volle toeren, maar één ding begon hem steeds meer dwars te zitten: gillende kinderen tussen de dinerende gasten.
Rustig tafelen is onmogelijk geworden
Jan runt al vijftien jaar een restaurant in het centrum van een middelgrote stad. Zijn concept is eenvoudig: goed eten, goede wijn, en een ontspannen sfeer. Maar die rust werd steeds vaker verstoord door jonge gezinnen. “Kinderen die door de zaak rennen, krijsen of met frietjes gooien – dat past hier niet,” vertelt hij. “Mijn gasten willen genieten van hun eten, niet van een kind dat onder de tafel door kruipt.”
Een opvallend besluit
Na maanden van ergernis besloot Jan iets te doen wat veel ondernemers niet durven: vanaf 19.00 uur zijn kinderen niet meer welkom in zijn restaurant. Overdag en vroeg op de avond mag iedereen komen, maar zodra het diner écht begint, is het volwassenen-tijd. “Ik wil dat mensen rustig kunnen eten, praten en genieten. Dat lukt niet met geschreeuw op de achtergrond.”
Geen ‘vreetschuur’, maar een restaurant met stijl
Volgens Jan is zijn restaurant geen plek voor drukke gezinnen. “Ik heb respect voor ouders, maar niet iedereen wil tijdens een diner de halve kinderopvang meemaken. Er zijn genoeg familierestaurants waar kinderen welkom zijn. Hier draait het om sfeer, niet om patat en kleurplaten.”
Hij benadrukt dat het geen haat tegen kinderen is. “Ik heb zelf kleinkinderen, ik weet hoe druk ze kunnen zijn. Maar er is een tijd en plaats voor alles. Na 19.00 uur is het tijd voor rust.”
De meningen zijn verdeeld
Het besluit leverde meteen veel reacties op. Sommigen prijzen Jan om zijn lef. Op sociale media schrijven klanten dat ze het een verademing vinden. “Eindelijk een plek waar je ongestoord kunt eten,” reageert iemand. Een andere vaste gast zegt: “Je betaalt voor kwaliteit, niet voor chaos.”
Toch zijn er ook veel mensen boos. “Wat een kinderhaat,” schrijft een moeder op Facebook. “Alsof kinderen niet bij een fatsoenlijke maaltijd mogen zijn.” Anderen vinden dat Jan zijn klanten onterecht uitsluit en dat hij hiermee “asociaal onderscheid” maakt.
Jan blijft kalm onder de kritiek
Hij laat zich er niet door uit het veld slaan. “Je kunt het nooit iedereen naar de zin maken. Maar ik heb gemerkt dat de sfeer in het restaurant sinds deze regel juist beter is geworden. De gasten blijven langer zitten, het personeel is relaxter en het geluidsniveau is eindelijk aangenaam.”
Volgens Jan gaat het om respect, niet om uitsluiting. “Als een volwassene luidruchtig is, spreken we die ook aan. Maar kleine kinderen begrijpen dat nog niet. En het is niet eerlijk om ouders voortdurend te vragen ze stil te houden. Dan kies ik liever voor duidelijkheid.”
Het gaat ook om beleving
Voor veel gasten is uit eten gaan een beleving, zegt Jan. “Mensen willen zich even volwassen voelen. Mooie gerechten, goede wijn, een rustige sfeer. Als er dan een kind begint te krijsen, is dat moment voorbij. Je kunt de beste chef hebben, maar tegen dat geluid kan geen gerecht op.”
Wat vindt de lezer?
Is Jan’s besluit moedig of onredelijk? Moet een restaurant juist gastvrij zijn voor iedereen, of mag een ondernemer zelf bepalen voor wie zijn zaak bedoeld is?
Voorstanders noemen het een logische stap: “Niet elk restaurant hoeft kindvriendelijk te zijn.” Tegenstanders vinden het discriminerend: “Kinderen horen ook bij het leven – ook na zeven uur.”
Jan zelf blijft onverstoorbaar. “Ik wil gewoon dat mijn gasten kunnen eten zonder stress. Dat is toch niet te veel gevraagd?” zegt hij met een glimlach. “Wie dat begrijpt, is hier van harte welkom. Alleen dan dus wel zonder de kinderwagen.”
